Stamp die machines maar in gang! Op hun veel te zware motoren scheuren de softe Wildhearts rond en razen met stevig gitaarwerk voorbij. Dat proberen de hoes van deze plaat en het imago van deze groep althans te vertellen. Al 14 jaar maakt deze Britse rockgroep immers muziek die zwalpt tussen hardrock, heavy metal en pretpunk waarbij niet getwijfeld wordt om af en toe eens over de foute lijn te gaan.
Ze zijn ooit begonnen als glamrockers, doen nu het voorprogramma van The Darkness en zijn té metal voor popfans en te pop voor metalheads. Deze groep maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Nochtans zijn de korte, strakke nummers die ze maken voorzien van de nodige gevate gitaarriffs (al zijn die dan soms wel geleend van van nektapijten voorziene heavy metalbands), eenvoudige meezingteksten en een mooi gebalanceerde samenzang. Elf tracks lang zoeken The Wildhearts naar een aangenaam gevoel tussen britpop (zoals in het leuke 'It's All Up to Me' waarin de gitaren onderhevig zijn aan de brave zangstemmen), harley hardrock (zoals de stevige opener 'Nexus Icon', zowat het hoogtepunt van de plaat) of vlotte pretpunk ('One Love, One Life, One Girl' ... zonder commentaar). Op de speedpunk uitschieter 'Get Your Groove On' na, laten The Wildhearts echter nooit hun tanden zien. Daardoor krijgen alle nummers nogal een gelijkaardige klank. Gitaar- en zanglijnen liggen veelal gelijk en verder dan een eenvoudige wiskundige structuur komen deze jongens niet. Bovendien heeft zanger Ginger met de taalvaardigheid van een lager schoolkind na al die jaren schijnbaar nog altijd niet geleerd hoe een goede, verstaanbare tekst te schrijven (getuigen frasen als "Open a line / see what you find / get it today / give it away"). Misschien is het door deze zaken dat dit schijfje niet voldoende overtuigt en The Wildhearts als vanouds evenveel voor- als tegenstanders zullen ontmoeten. Ondanks enkele nummers die na drie luisterbeurten het hoofd van de luisteraar niet meer met rust laten, bevat deze cd te veel mankementen. Misschien moet de leuke layout het doen die compic strips, porno en foute horrorbeelden grappig combineert of moet de zelfrelativerende titel voor enig begrip zorgen. Van muzikale diepgang is helaas weinig sprake.
'The Wildhearts Must be Destroyed' is allicht een vette knipoog naar het turbulente verleden waarin de band meermaals dreigde te stranden door de onhandelbaarheid van frontfiguur Ginger. Toch blijven de heren schijnbaar stevig in het zadel / op de motor zitten. Zolang maar niet verwacht wordt dat deze plaat plots voor een ultieme doorbraak moet zorgen, kan enige koppigheid natuurlijk nooit kwaad.
Meer over The Wildhearts
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
