Liefhebbers van smerige rock ’n roll – van de soort die het best gedijt in schimmelige, bedompte kelders en vunzige garages – moeten opletten, want The Whocares zijn weer actief. Hun eerste wapenfeit na enkele jaren afwezigheid heet ‘Smooth Driving Tunes’, maar is uiteraard alles behalve smooth.
Wanneer een van de eerste lyrics <i>”Oh baby, you drive me crazy.”</i> is, valt het te verwachten dat er geen prijzen voor originaliteit gewonnen zullen worden, maar dat lijkt ook niet de bedoeling te zijn. De muziek op ‘Smooth Driving Tunes’ is nergens hoogstaand of grensverleggend, maar is als soundtrack bij een avondje (liefst dronken) fun zeker niet ongepast.
The Whocares heeft al een behoorlijk aantal leden zien komen en gaan, maar lijkt nu weer een stabiele line-up te hebben. Deze ep is de eerste met Gaz Hard achter de microfoon: hij heeft een bijzondere manier van zingen die wat wennen is, maar goed past bij de muziek die zijn makkers maken.
De ep telt maar drie nummers en de band gaat gelukkig nergens de bocht uit. Een echte uitschieter valt er niet te noteren, maar een inzinking evenmin. De songs lijken sterk op elkaar en steunen allemaal op de combinatie van scheurende gitaren en de schreeuwerige zang van Hard.
Wie openstaat voor het genre, zal zijn neus zeker niet ophalen voor ‘Smooth Driving Tunes’. Dit is uiteraard muziek die men in de eerste plaats live, liefst met een pintje in de hand, moet meemaken, maar ook op plaat blijft dit fijne nieuwe werk overeind.
