The White Stripes staan bekend om hun minimalistische muziek. Met vier albums, waarvan er één 'De Stijl' heet en waarin bijna uitsluitend drum, gitaar en zang te horen zijn, valt dat moeilijk te ontkennen. Hoewel frontman Jack White op 'Get Behind Me Satan' de marimba ontdekt heeft, kan het nog minimalistischer. Zo wordt in enkele nummers de elektrische gitaar ingeruild voor een akoestische versie of een piano. Dat wil echter niet zeggen dat er ook maar iets aan aanstekelijkheid of woede wordt ingeboet.
Rustig, zonder drum of gitaar, maar met een donker kantje, weerklinkt in 'The Nurse' voor het eerst de marimba. Dan valt de gitaar plots en schijnbaar weinig coherent in als een gecontroleerde woede-uitbarsting. Even later komt Meg White op de drum spanning inbrengen, maar de marimba zorgt ervoor dat het nummer speels blijft. Dat doet het instrument ook in 'Forever for Her (Is Over for Me)', een voor de rest melige, bombastische ballad, die met een aangepaste tekst zo voor een goed doel zou ingezongen kunnen worden. Opener en single 'Blue Orchid' bewijst dat The White Stripes nog steeds een rockgroep zijn. Een potige gitaarriff wordt afgewisseld met scherpe gitaaruitvallen. Samen met de strakke, droge beat en een onverwachte falsetstem rockt deze song stevig. Ook in 'Instinct Blues' neemt de gitaar het voortouw om in 'Red Rain' gecombineerd te worden met een marimba. Dat gebeurt niet alle dagen, maar hier tekent het wel voor een vet, bombastisch én catchy nummer dat doet terugdenken aan de bluesrock van 'De Stijl'. Voor 'The Denial Twist' wordt overgeschakeld naar een shaker en een piano die samen een eenvoudig, maar aanstekelijk deuntje produceren. Het is ook die combinatie die van 'My Doorbell' zowat de enige vrolijk klinkende song op het album maakt, ondanks de weinig positieve tekst. "I'm thinkin' about my doorbell / When ya gonna ring it?" bezingt, net zoals de hele plaat, eenzaamheid. Als troost gaat de bel in 'Take, Take, Take'.
Misschien is het ook voor Meg een troost dat ze mag zingen in 'Passive Manipulation', want een andere reden voor dit uiterst korte niemendalletje lijkt er niet te zijn. Als Jack verder afsluiter 'I'm Lonely (But I Ain'T That Lonely Yet)' (een ballad waar de mensheid The White Stripes niet voor nodig heeft) had weggelaten en wat meer tijd in 'As Ugly as I Seem' had gestoken, was 'Get Behind Me Satan' één van de platen van het jaar geweest. Nu is het een uitstekende introductie van de marimba in de rockmuziek van een groep die evolueert.
Meer over The White Stripes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
