Wie na dertien platen van The Walkabouts denkt dat de band uit Seattle wat bekoeld is, slaat de bal mis. De bestofte americanamuziek van het zestal stelt kwaliteit dan wel boven energie, maar met ‘Travels in the Dustland’ laten Chris Eckman en de zijnen netjes hun ongenoegen blijken over de economische crisis en een inhoudsloos populariteitsbewind in de Verenigde Staten, waarvoor ‘Dustland’ een metafoor blijkt. Met elf prachtsongs die laveren tussen country, rock en folk durven The Walkabouts dus ongemerkt enkele keren keurig onder de gordel te mikken.
De band hoeft zichzelf ook al lange tijd niet meer te bewijzen, zo blijkt. Ze houdt traditiegetrouw dit album netjes in balans door zijn liedjes afwisselend te laten trekken door de groezelige stem van Chris Eckman en de warme soul van zijn ex Carla Torgerson, een soort van beauty and the beast-principe dat in relatief eenvoudige en kalme, maar instrumentaal sterk onderbouwde songs weerspiegeld zit.
Afgaande op opener ‘My Diviner’ had dit een modelplaat kunnen zijn. Want in de ogenschijnlijk simpele ballade snijdt mevrouw Torgerson los door de ziel. Een lieflijk gitaarrifje, melancholische slide en een technisch sterke basmelodie vormen een geweldig kader. Maar opmerkelijk is dat zang en schuifeldrums in de strofen in een verwarrende, tegendraadse maat zitten en elkaar pas in het refrein netjes ontmoeten. Uptempo opvolger ‘The Dustlands’ houdt eveneens vast aan zo’n mooi spanningsveld door de ruwe, door megafoon gejaagde stem van Chris Eckman in contrast te zetten met zachtmoedige strijkers van het Apollon Chamber Orchestra en een dromerig klokkenspel. Dankzij een afrondend mariachi-trompetje gaat dit nummer voor een grote instrumentenrijkdom.
Verder weet dit gezelschap keurig te schipperen tussen sobere, bijna romantische liedjes als het door piano gedragen ‘They Are Not Like Us’ en meer rockende bijdragen als een breed galmend ‘Soul Thief’. Dat neemt niet weg dat op heel ‘Travels in the Dustland’ het stoffige woestijnzand te proeven is waarin The Walkabouts zich zo goed thuis voelen. Want dat het sextet zich al lang niet meer moet bekommeren om liedjes te schrijven die tot hit zouden kunnen uitgroeien en het zich gerust kan permitteren om fans zes jaar op dit album te laten wachten, maakt het natuurlijk mogelijk om met een prachtige, vrij donkere sfeerprent als deze op de proppen te komen. Elke strijk, gitaarslag, pianotoets of drumborstel blijkt nauwgezet geplaatst en mee te bouwen aan die intense, kwalitatief sterke uitstraling. Wanneer Chris en Carla afsluiten in een intens duet op ‘Horizon Fade’, kan de luisteraar enkel maar verwonderd achter blijven.
