Ze hebben een achtergrond in het punkmilieu, een woonplaats in grungestad Seattle en toch liggen de wortels van de Walkabouts duidelijk in de americana en blues: een niet zo voor de hand liggend gegeven. Op deze twaalfde plaat gaan de Walkabouts echter meer en meer de richting van de rock uit. Hoekige riffs en een stevig tempo domineren de tien nummers op 'Acetylene'. Een paar rustigere uitstapjes niet te na gesproken, waart op dit schijfje een heuse, rockende woestijnsfeer rond.
Acetyleen is een hoog ontvlambaar, synthetisch gas dat vroeger gebruikt werd voor mijnlantarens en straatverlichting en overigens wat naar look ruikt. De link naar de titel van deze Walkabouts plaat is niet meteen voor de hand liggend, al is de teneur ervan vaak even explosief. Harde kern Chris en Carla hebben elk enkele stapjes in het sologebeuren gezet, maar lijken op deze nieuwe plaat in elk geval weer klaar voor de strijd. Dit schijfje is zeker geen platte cowboyblues. Een rockende opener met een stevig oppeppende cadans bevat een niet onaardige dosis gebalde energie. De titel 'Fuck the Fear' liegt er alvast niet om. Een ander taalkundig zwaargewicht licht in de titel 'Devil in the Details', dat als vlot melodieus gitaarnummer momenteel zelfs wordt gebruikt in de reclamecommercial voor Jack Wolfskin kledij. Hoewel The Walkabouts hun energieke kracht muzikaal mooi weten te vertolken, gaat het er echter niet altijd even ruw aan toe. Subtiele accenten met de cello van Nancy Wharton op door Carla ingezongen, rustige liedjes als 'Northsea Train' houden 'Acetylene' mooi in balans. Ook het afwisselend ingezongen, trage 'Whisper' getuigt van de nodige variatie door zowel met stiltes en rustpauzes als met overheersende blazers te spelen. Zo tonen The Walkabouts wederom dat ze de kunst van het schrijven van frisse rootsrock prima onder de knie hebben. Met uitstekers als de hoekig swingende titeltrack (die met enige nationale pretentie zo uit een dEUS plaat weggeglipt lijkt) doet de groep zichzelf alle eer aan. Lange solo's in de lichtelijk in overdrive geplaatste Gretch gitaar dragen bij tot een groezelig woestijnsfeertje en de ingetogen, meeslepende afsluiter 'The Last Ones' laat die gitaar zelfs vijf minuten lang opklimmen tot een dramatisch openbarende climax.
Hoewel The Walkabouts houden van enige tekstuele gewichtigheid en diepgang, laat dit plaatje zich erg vlot verteren. Met nog enkele typische naweeën uit het rootswereldje, mag deze groep toch meer en meer een weg vinden naar het ruimere rockpubliek.
Meer over The Walkabouts
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
