Het Nederlandse combo The Use of Ashes hult zichzelf graag in abstracte verhalen. Het voormalige Mekanik Commando dook in de ondergrond met avant-gardistische new wave, maar met The Use of Ashes zoekt het trio meer de obscure, psychedelische vormen van new folk op en vermengt die met noise en sfeerimpressies. Het gezelschap werkt al vijf jaar aan een trilogie waarvan ‘Flake of Eternity’ de uiteindelijke afsluiter is. Anders dan zijn voorgangers, treedt dit album naar buiten met een erg diverse cocktail waarin zowel 60’s psychedelica, fragmentarische creaties als intieme ballades vermengd zitten.
Op het eerste gehoor lijkt het hier te gaan om een stevige bad trip. Waar The Use of Ashes op vorige delen nog zwoer bij duistere folk en mystiek, scheuren nu elektrische gitaren open en durven songs als ‘Being in Dreaming’ helemaal over zichzelf struikelen en in elkaar storten. Luidruchtigheid en een psychedelische bluesgitaar vechten het gezamenlijk uit in een wild ‘From Nowhere to Nowhere’ (dat zelfs niet het geduld heeft een standvastige structuur aan te houden) en een nonsens-track als ‘Little Garden’ bestaat uit wat woest rondmeppen op het drumstel terwijl zanger Peter van Vliet zich tot wat “tssk, tssk, tssk”-imitaties verlaagt.
Gelukkig stormt het niet altijd. ‘Flake of Eternity’ verzamelt ideetjes die de band opdeed tijdens zijn liveshows afgelopen jaren en die hoeven niet altijd chaotisch te zijn. ‘XJ6 II … the Radio is On’ – allicht een ode aan een monument in de Britse autogeschiedenis – is een dromerige, wat slepende ballade met buitenaards vervormde zang (“Is this what we are when you’re dreaming my dream?”) waarin een langzaam stampende drum en een tamboerijn een lome ritmiek aangeven. Opvolger ‘Harmonics Secundus’ klinkt met laag ronkende uithalen op elektrische gitaar even sfeervol, maar minstens even bevreemdend: een monument van instrumentale sfeertonen dat langzaam uitgroeit tot een heuse rockopera. Een woordenloze weeklacht van een jankende postrockgitaar geeft aanleiding tot het meest intense moment van dit album wanneer een boel effecten en slepende zang voor een heuse overdondering zorgen. Helaas is het na dit krachtmoment weer tijd voor een heel nieuwe muzikale ervaring waarin gitaar en gelaagdheid helemaal niet meer aan de orde is.
‘Flake of Eternity’ is een erg fragmentarisch album. Mooie momenten en (stukken van) tracks met totaal nietszeggende geluidscreaties wisselen elkaar af in een plaat die geen verhaallijn lijkt te bevatten. Dat maakt het sluitstuk van deze trilogie zonder twijfel erg moeilijk. Muzikale fascinatie is gegarandeerd, begrip is echter wat anders.
