The Triffids maakten furore in de jaren '80, al beperkte die furore zich tot thuisland Australië en een paar fanatici in Europa. Vorig jaar dook de groep plots terug op in het muzieklandschap, maar de charismatische frontman David McComb was ondertussen overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk, na zich eerst al kapot gedronken en gespoten te hebben. Ter gelegenheid van de wederopstanding van de koploze band brengt Domino alle Triffidsalbums opnieuw gemasterd uit.
'Calenture' is zonder twijfel het magnum opus van The Triffids, zonder dat het meteen ook de beste plaat van de Aussies is. Het album kwam uit na 'In the Pines', dat opgenomen werd met een budget van amper duizend dollar, waarvan het grootste deel nog aan bier besteed werd ook. Het hoeft dus niet te verbazen dat 'In the Pines' heerlijk rauw en hoekig was, en zowat het beste voorbeeld van de countrybluesstijl van de groep. Voor 'Calenture' werd echter een heel andere weg ingeslagen: The Triffids waren geëngageerd door het grote Islandlabel, dat de band meteen een hele smak geld in de schoot wierp. Alle registers werden opengetrokken: er kon niet genoeg gearrangeerd worden en een stel strijkers en concertpercussionisten mocht mee de studio in. Het resultaat was The Triffids' meest afgewerkte album, dat daardoor helaas ook wat aan soul moest inboeten.
Natuurlijk staat er een resem klassiekers op 'Calenture': 'Bury Me Deep in Love' is een popsong van topklasse, waarin kwaliteit en meezingbaarheid voor eens hand in hand gaan. De wat al te bombastische violen zijn misschien te veel van het goede, maar de song houdt zich gelukkig staande. Ook 'Jerdacuttup Man', waarin een mummie zijn blues zingt, is meer dan aangenaam. Toch blijft wie hoopt op de typische donkere melancholie van The Triffids wat op zijn honger zitten. Er is wel altijd een interessant donker randje te bespeuren in de ogenschijnlijk naïeve nummers, maar het is even zoeken. De plaat klinkt door de in de jaren '80 zeker eigentijdse arrangementen ook wat gedateerd, iets wat van bijvoorbeeld 'Raining Pleasure', een album uit '84, niet gezegd kan worden. Toch blijft het aangenaam luisteren naar de goed in elkaar zittende nummers en McCombs duistere vocalen.
Het valt toe te juichen dat Domino de wereld terug met The Triffids confronteert, en 'Calenture' is het gecanoniseerde, zij het misschien niet meest interessante album van de band. Voor de fans zal de remastering nieuw luisterplezier betekenen en voor de miljoenen onbekeerde jongeren is er bij deze weer een kans.
Meer over The Triffids
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
