Wat The Tiny met dit tweede album wilde doen is een grandioze, cinematografische weergave van sfeerbeelden geven zonder hun muzikale identiteit te verliezen. Men kan zichzelf een gemakkelijkere taak opleggen, maar dit bitterzoete Zweedse trio is er met grote onderscheiding in geslaagd: 'Starring; Someone Like You' is een uiterst eigenzinnige, maar verdacht mooie schijf geworden.
Het begint al bij het extravagante stemgeluid van pianiste Ellekari Larsson, dat de hele tijd zweeft tussen een volle vrouwenstem en een ijle meisjesgil. Johan Berthling zorgt voor de begeleiding via een arsenaal aan instrumenten en Leo Svensson is degene die er een job van maakt om elk nummer van een prachtig strijkersarrangement te voorzien. En de nummers staan als een huis: van de schattige maar sluiperige lo-fi-opener 'Kind of Like You' (toy piano, achteruitgespoelde glockenspiel, elektrische cello en synthbas zorgen voor een erg spannend contrapunt) tot de epische afsluiter 'My Greatest Fear', die door middel van zanggolven, cimbaalgekraak en windvlagen van groteske blazers en strijkers een bij momenten erg angstaanjagende geluidsmuur optrekt.
Wanneer The Tiny zich ingetogen achter de kast verstopt, bereiken ze de mooiste resultaten: zowel de bevreemdende akoestische cover van Gillian Welch's 'Everything is Free' (waarin een zingende zaag zowaar de show steelt) als de gevoelige wals met Ed Harcourt 'Sorry' zijn compositorisch gezien erg sterk en zouden zonder morren zelfs voor een Disney-soundtrack kunnen gebruikt worden. Semi-stevig doorgaan is echter eveneens een optie voor dit drietal, want het dankzij repetitieve drums en theatrale achtergrondzang erg opzwepende 'Dirty Frames' bereikt zijn doel perfect, net als de experimentele vintage synth-collage 'They Say It's Weird': schattige pop met een demonische grijns. Verder zijn er nog het prachtig minimalistische 'In Reality' (een dans van Wurlitzer en vibrafoon) en het schizofrene 'Know Your Demons', dat wisselt tussen rustgevende briesjes en een woelige orkaan van samenzang en koperwerk.
Het schokkerige aspect van de zang is zonder meer geslaagd en het zijn het charmante accent en de stiekeme dissonantie die in dit poppy geheel voor het nodige middenvingertje zorgen. Binnen hun erg typische stijl slaagt The Tiny er toch in een opvallend grote variëteit tentoon te spreiden dankzij een charmant instrumentarium, een warme opnameklank en fijntjes uitgedachte arrangementen. Dit album roept romantische sfeerbeelden op van dromerige koppeltjes die in de herfst met warme sjaals door knusse Stockholmse straatjes dartelen. Het gevaar kan daar echter achter elke hoek luren, en dat heeft The Tiny muzikaal maar al te goed gevat.
Meer over The Tiny
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
