Hoe ruw mag nieuwe muziek klinken om oud werk te kunnen benaderen? Hoe bewust slecht van opnamekwaliteit mag een plaat gehouden worden om een rauw rock 'n' roll gevoel te benadrukken? The Thermals uit Portland trekken de grens in elk geval heel erg ver. Op hun eerste plaat van 25 minuten schudden deze 4 muzikanten 13 pure recht-in-het-gezicht rocknummers uit hun mouw. Bas, drum, gitaar en krakerige zang; meer doet deze bende er niet aan dood. Als een razende trein gieren de wel erg korte nummers voorbij. Het ene keer gaat er nog sneller aan toe dan de andere en allemaal klinken ze perfect geolied.
Met absolute eenvoud en volledig beantwoordend aan de basisdefinities van de rock 'n' roll is 'More Parts per Milion' echter nogal weinig uitdagend of avontuurlijk. The Thermals klinken totaal niet fout, maar dat is juist zo verkeerd. Het iets te oppervlakkig stemmetje van zanger Hutch Harris en een te beperkt 1-2-3-4 stramien en 2 of 3 akkoorden schema begint al spoedig te vervelen. Op telkens 2 minuten kunnen natuurlijk niet veel vernieuwende dingen gebeuren. Bovendien klinken The Thermals op tekstueel vlak al even eenvoudig dan op muzikaal vlak. Verder is de kwaliteit van de opnames, micro's, ... zo abominabel slecht, dat zelfs goeie oude rock 'n' roll vinyls nog een pak beter klinken.
"I think we've reached our limit / I think we're getting finished" klinkt het halverwege 'More Parts per Million'. Hoewel The Thermals in termen van tijd dan nog maar een kwartiertje bezig zijn, had het toch gerust zo mogen zijn. Een iets explicieter karakter in deze plaat leggen zou zeker geen kwaad kunnen.
Meer over The Thermals
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
