Het sop was de laatste jaren een beetje van de kool bij de zoete Britpoppers van Suede. Nadat gitarist Bernard Butler het een klein decennium geleden al voor bekeken hield, ging de groep een nogal moeilijke periode tegemoet die niet altijd even goede vruchten afwierp. Bij wijze van frisse wind besloot zanger Brett Anderson om met Butler de brokken te lijmen in een geheel nieuw project, The Tears. Hoewel ook hier de rockfactor meer centraal staat en dit swingende duo een vleug psychedelica niet uit de weg gaat, zou het een leugen zijn te beweren dat 'Here Come the Tears', eveneens overladen met gladde popnummers, niet rechtstreeks herinnert aan (het betere werk van) Suede.
Één en ander heeft natuurlijk te maken met die zweverige dialectzang van rockgod Anderson. Een goedgezinde, enigszins kleverige stem overtreft met gemak de gelaagde structuren van gitaren en veel keyboards in opener en single 'Refugees'. Die overdreven kreetjes en dat nichterige gepiep heeft de man gelukkig afgeleerd, dankzij intense oefening en een meer volwassen stemgebruik. Glijdende vioolpartijen, bombastische synthesizerklanken en aanvullende achtergrondzang met veel ge-"aaah" en "oooh" overladen het merendeel van de dertien tracks op 'Here Come the Tears', hoewel naar het einde van de plaat toe meer stevige gitaarpartijen de nummers domineren. Dit veelkleurige klankenpalet durft aanvankelijk al eens té sterk te overweldigen (zoals in het over het verlies van Bretts moeder gaande 'The Ghost of You'), maar daagt tegelijkertijd bij aan het sierlijke karakter van dit schijfje. Wat The Tears vooral nastreven (hoewel hun groepsnaam er niet meteen op duidt), is een opperste vrolijkheid. Dankzij een vlotte mondharmonicamelodie in het opgewekte 'Autograph', gefluit in 'Fallen Idol' of wat slidend gitaarwerk in het akoestisch openende 'Two Creatures' laat dit tweetal zien er erg veel zin in te hebben. Of het dan echt altijd zoete koek is op deze cd? Helaas niet. Zo verstoort een fletse drumcomputer in 'Co-Star' deze verder uitermate kleffe slow en zijn de platte teksten van dramaturg Brett Anderson vaak voorbeelden van puberale onevenwichtigheid (" We're all looking for a love as strong as death / that's part of our minds and part of our flesh"). Enkel in het van een prachtige gitaarmelodie voorziene hoogtepunt 'Brave New Century' houdt de zanger geen blad voor de mond, terwijl hij het opneemt voor politieke vluchtelingen (en indirect ook zijn zwarte vriendin). Datzelfde onderwerp wordt nog eens succesvol aangesneden in de mooie ballade 'The Asylum', de tweede muzikale topper van deze cd.
Ondanks overigens lovenswaardige bedoelingen van dit duo om eens een frisse en creatieve wind te laten waaien, kan men deze plaat toch niet beluisteren zonder spontaan aan Suede te moeten denken. Dankzij een goede evenwichtigheid, een intense vrolijkheid en een frisse, diepgelaagde muzikale omkadering houden The Tears stand. Tegenstanders van Suede zullen deze plaat echter met plezier met de grond gelijkmaken en vice versa.
Meer over The Tears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
