The Story is een internationaal kwintet van muzikanten uit Nederland, de VS, Canada en Groot-Brittannië die elkaar vonden in New York. Hun eerste cd verscheen in 2009 en laat een groep horen die met twee voeten in de moderne, akoestische jazztraditie staat. Niet vies van een ritmisch hoekje, maar zonder vlijmscherp te worden wordt er flexibel omgesprongen met tempo's, waarbij strak afgelijnde thema's en grooves afgewisseld worden met meer vrije gespeelde passages. In deze laatste situatie blijft The Story echter steeds binnen duidelijke grenzen: speciale speeltechnieken of explosiviteit zijn niet aan de orde, waardoor de band duidelijk mikt op een eerder "klassiek" jazzpubliek.
Het kloppend hart van de groep zit duidelijk in de ritmesectie. Pianist John Escreet, bassist Zack Lober en drummer Greg Ritchie spelen flexibel en plooibaar en kunnen heerlijk polyfoon uit de hoek komen. Hierdoor krijgt het groepsgeluid een levende basis, waarbij Ritchie voor het fijne geluid zorgt, Escreet enkele malen indrukwekkend opbouwt en Lober opvallend zelfstandig uit de hoek komt. Van de twee saxofonisten van de band klinkt de uit Nederland afkomstige Lars Dietrich het gretigst, terwijl zijn collega Samir Zarif op tenorsax het wat rustiger aan kan doen.
Met de eerste tracks neemt 'The Story' een vliegende start: de kaarten worden meteen op tafel gegooid, wat het beste laat vermoeden voor de rest van de plaat. Opener 'Misconceptions of Life and Death' laat vlotte tempoverschuivingen horen die goed strak gehouden worden en opvolger 'Regen Staat' is de parel van het album. Het is bijzonder fraai om horen hoe componist Dietrich de melodie en het arrangement laat ontwikkelen: van unisono naar meerstemmig en met de nodige metrische veranderingen. In het rustigere middendeel mag de ritmesectie zich van haar beste kant laten horen, waarbij Escreet indrukwekkend open plooit om uit te monden in een bescheiden, gecontroleerde, klaterende climax. De break die eerder in het nummer opdook wordt op het einde systematisch herhaald, waarboven Dietrich zijn geanimeerde gang kan gaan.
Na de stevige binnenkomers zakt de plaat wat weg: 'One Essential Phrase' is een leuke ballad met een bijna poppy ondertoon en 'One Two Three' heeft een leuk thema met het harmonisch spel van de twee saxen en de ratelende piano. Ook de traag omhoogkruipende akkoorden van 'Influence' zijn een leuk idee, maar tot de dynamiek van de eerste nummers komt de groep niet meer. Het harmonisch spanningsloze 'Constant Struggle' is de grootste tegenvaller, maar gelukkig gaat het met de afsluiter 'Gullin Bursti' weer wat beter. De golvend repeterende saxen lijken geleend van een klassiek stuk van Louis Andriessen en worden opgepookt door accenten van de ritmesectie. Die krijgt ook weer de ruimte om alleen op pad te trekken met weer een fraai contrapuntisch resultaat.
'The Story' is een wisselvallige plaat geworden. Sommige tracks zijn zeker de moeite waard en klinken zelfs ronduit catchy. Toch neemt de groep nooit de cliffhanger risico's van collega's als Mostly Other People Do the Killing en ontbreekt het aan de funky en uitdagende complexiteit van Dave Holland. Hierdoor valt de groep tussen het hedendaagse jazzgeweld voorlopig wat gewoontjes uit.
Meer over The Story
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
