Wie The Spirit that Guides Us kent van enig jaren geleden zal met de eerder dit jaar verschenen ep 'Defence Mechanism' toch even hebben moeten slikken. De koerswijziging die hiervoor verantwoordelijk is, wordt op het nieuwe album 'North and South' nog verder uitgediept. Weg is de heerschappij van slepende metal met bijbehorende ritmische complexiteit en manisch geschreeuw. De energie die deze Nederlands-Deense band vroeger zo'n heel eigen gezicht gaf, wordt nu gekanaliseerd in een toegankelijker geluid. Het koninklijke, glimmende gitaargeluid en de nooit protserige keyboards sturen de muziek resoluut richting een groots geluid dat fans van Muse en ander beter Brits werk niet koud zal laten. Het scherpe is er zo af, maar de kwaliteit blijft meestal grotendeels intact, ook wanneer er in 'Class of 1998' een klein en nostalgisch terugblikkend zonnetje door het refrein schijnt. Alleen afsluiter 'The Final Hour' is als mooie, akoestische song misschien iets te gladjes.
De vraag of de band misschien wat te weinig materiaal had om een volledige cd af te leveren, zal naar aanleiding van dit album meer dan eens opduiken. Niet alleen klokken de 11 tracks samen net onder de 39 minuten af, van de ep 'Defence Mechanism' staan niet minder dan 3 van de 4 nummers ook op 'North and South'. De stevige drive, niet in het minst verkregen door het snel op elkaar monteren van de tracks, kan hier echter wel als antwoord dienen. Bovendien zijn de tracks van de ep stevige songs waarbij de brulboei die in het refrein net achter de zanger gemixt zit de band nog steeds een eigen cachet bezorgt. De kracht die er van af knalt en de soms haperende en in blok gespeelde ritmes doen het hier weer, zij het wat minder openlijk dan in het verleden. De titeltrack heeft mooi uitgewerkte pianopartijen en de manier waarop het publiek de (nochtans aardig cliché) zin "I don't expect you to feel all I feel for you" in 'Concertina Crash' in het gezicht geschreeuwd krijgt, gaat door merg en been.
De andere tracks bewandelen sporadisch enkele zijpaden: het funky slagritme en de '80s meerstemmige samenzang in 'Making Beds in a Burning House' of de glam-postrock van 'Protectionism'. Alleen jammer dat bij dit nummer de gelaagdheid nog niet helemaal uitgewerkt is, wat versterkt wordt door de inspiratieloze fade out. Speciale gevallen zijn 'All the Way to the USA' en 'Accelerator' die als combinaties van verschillende invloeden soms wat onverwachte geluiden van de band laten horen. Het eerste nummer begint met een opvallend zwoele elektrische gitaar alvorens te settelen in een blinkend rockgeluid dat geregeld onderbroken wordt voor een kale, stotterende metalriff, waarbij de manische schreeuwstem even als vanouds op de voorgrond kan komen. 'Accelerator' toont de rock 'n' roll kant van The Spirit that Guides Us in een track die gemaakt lijkt om in volle vaart over eindeloze, rechte en verlaten autowegen te scheuren. Een computerstem, meerstemmige zang en het vocaal tieren, doorprikken echter steevast het aanstormend rockcliché. Een toegankelijk geluid: ja, maar alles behalve gratuit.
Meer over The Spirit that Guides Us
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
