Na releases in drie opeenvolgende jaren werd 2003 het eerste jaar zonder schijfje van The Spirit that Guides Us. Voor 2004 laat de Nederlands – Deense band het niet zover komen en in afwachting van een nieuwe cd is er nu alvast een ep: 'Defence Mechanism'. Het feit dat er maar vier tracks op het plaatje staan, maakt het echter niet minder duidelijk: het traject van TSTGU heeft een serieuze bocht genomen!
Waar er op de vorige ep '24 Winters' artistiek verantwoord om zich heen gehakt werd, doet de groep het nu beduidend rustiger aan. De slepende en beukende metal/hardcore maakt plaats voor een gelaagder geluid met nauwkeurig uitgewerkte gitaarpartijen en hier en daar een synthesizermelodie. Het manisch schreeuwen dat in combinatie met het 'gewone' zingen het geluid van de band zo kenmerkte, is achteruit geschoven. Alle ruimte blijft dus open voor de klassieke zangpartij met een soms zelfs bijna dromerig stemgeluid. Eveneens verdwenen zijn de scherpe en soms tegendraadse ritmes en de tempowisselingen. De optelsom van al deze veranderingen is mooi afgewerkte emorock, die door het stapelen van lijntjes gitaar en keyboard soms wat naar postrock neigt. Wanneer in het refrein van 'The Blossom Power' de gitaren klare, opstijgende akkoorden leveren, wordt het geluid zelfs haast poppy.
Met het toegankelijker en lichter worden, komt echter ook het 'systeem' in de songs: één vaste structuur wordt gebruikt om alle nummers uit te werken. Zo wordt de tweede strofe steevast voorzien van een extra laagje getokkelde gitaar of synthesizer, zoals het refrein steeds gedragen wordt door gedramde gitaarakkoorden. Hier is dan nog steeds de hardcore-brulboei van dienst te horen, maar nu wat naar achter gemixt tegenover en tegelijk hoorbaar met de zangstem. In het middendeel dat elke song bevat, komen dan even de hamerende ritmes van weleer boven, al klinken de strakke, gelijkritmische gitaar, bas en drum nu minder mokerend dan toen.
'Defence Mechanism' bestaat zo uit vier fraaie songs waarin TSTGU gemakkelijker klinkt zonder plat te worden. Jammer hierbij is wel dat het algemene geluid van de cd soms wat vlak is en dat zo extra dynamiek en kracht wel eens ontbreken. Mede hierdoor is bij deze ep de mep in het gezicht er niet meer echt bij. Jammer voor de masochisten, maar ook voor de liefhebbers van de (voormalige) botte scherpte van deze nog steeds buitengewone groep.
Meer over The Spirit That Guides Us
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
