'Fern' is het tweede album van The Spherical Minds, een jonge Waalse band, en hun eerste release bij het minilabel Carte Postale. Hun labelgenoten Sweek lieten eerder al zien dat er ook beneden de taalgrens boeiende postrock wordt gemaakt, een lijn die dit vijftal verder tracht uit te zetten. Voor de gelegenheid kaapten ze Daniel Cavanagh weg bij Anathema om de vocals voor zijn rekening te nemen. Verwacht echter geen doom metal- of gothic-invloeden: de Walen houden zich – gelukkig – ver van pathos en mokergitaren.
Al bij het openingsnummer 'A Snag in my Collection of Dreams' is duidelijk dat de heren en dame hun bandnaam niet gestolen hebben. Met zweverige synths, atmosferische geluidseffecten en gitaren die baden in de delay, lijkt sfeerscheppen hun voornaamste oogmerk. Een warme, slepende cello vult hun geluid knap aan. Ook de warme mannenstem met echo-effecten van Cavanagh past helemaal binnen de stemming die de groep tracht te bereiken. Anders dan bij stereotiepe postrock zoeken The Spherical Minds niet naar harde climaxen, maar blijven ze drijven op de opgebouwde sfeer. Pink Floyd is niet ver weg, zeker niet wanneer gitarist Mathieu Maestracci het naar het einde van het nummer toe op een beheerst soleren zet. Zijn uitgebreide, veelal cleane gitaarsolo's vormen een constante in bijna alle nummers, zij het met wisselend succes – gitaarmasturbatie luurt soms om het hoekje. In 'Walls in the Room' begeleiden The Spherical Minds op atmosferische wijze een audiofragment van een Amerikaanse talkshow, een techniekje dat ze wel vaker op de plaat gebruiken. Opnieuw zijn cello, warme synths, gitaar en veel delay- en echo-effecten de voornaamste componenten. 'Fern' tapt dan ook veel uit hetzelfde vaatje, al is dat aanvankelijk geen verwijt: met goede nummers en een knappe sound blijven The Spherical Minds zeker in de eerste helft van de cd boeien.
Op 'Spilled Moments' proberen ze de luisteraar wakker te schudden met geprogrammeerde beats en scheurende metalgitaren, een sound die hun jammer genoeg duidelijk minder goed ligt. Het dubby gitaar- en drumwerk op 'Don't Play the Scene' biedt betere afwisseling, maar kan niet vermijden dat zonder zang de nummers te vrijblijvend zijn. In de tweede helft van 'Fern' heeft de zweverige gitaar- en synthsound bovendien zijn beste tijd wel gehad en durven de aanhoudende kosmosgeluiden wel eens contraproductief werken.
'Fern' is zeker geen slechte plaat en laat zien dat er ook in eigen land nog talent zit waar we nooit van gehoord hebben. Liefhebbers van rustige postrock, Pink Floyd en misschien zelfs late Anathema kunnen aan The Spherical Minds hun hartje ophalen.
Meer over The Spherical Minds
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
