The Souljazz Orchestra bestaat amper acht jaar, maar in die korte tijd speelde de groep reeds een stevige reputatie bij elkaar. Het is een band met afrobeat als handelsmerk, een genre dat sedert zijn "oprichting" door drummer Tony Allen (in de jaren '60) langzaam aan territorium wint. Afrobeat is een gezellige mengelmoes van jazz, Nigeriaanse percussieve muziek, funk, soul en Afrikaanse invloeden in het algemeen. Op opener 'Awakening' lijkt de etnische jazz van Pharoah Sanders inderdaad even te herleven: de piano in de bezwerende intro klinkt precies zoals levende legende Lonnie Liston Smith in zijn gouden jaren. Ook de grote verscheidenheid aan percussie-instrumenten katapulteren de luisteraar terug naar de ruige experimenten van de etnische jazz-helden anno 1965.
De vergelijking met de goden van weleer houdt echter op bij de sfeer van de eerste maten van de cd. Wie serieuze of spirituele jazz wil horen, is bij 'The Souljazz Orchestra' immers duidelijk aan het verkeerde adres. Niet dat de improvisaties zonder bezieling gespeeld zijn, integendeel, maar het voornaamste opzet is zeer zeker een album vol smeuïge feestmuziek geweest. Dat is wat de luisteraar ook krijgt: ongecompliceerde jams waar een mens gewoon vrolijk van wordt. 'Agbara' swingt heerlijk, met een vette solo voor de sax en de trompet. Wordt fijnzinnige, ambachtelijke en niet-elektronische feestmuziek ooit authentieker dan dit?
Het fuif komt echter pas volledig op gang met 'Negus Negast': het thema laat zich al na een enkele keer luisteren moeiteloos meeneuriën en ook hier zijn de solo's om duimen en vingers van af te likken. De toegevoegde effecten geven bovendien aan dat deze tracks bijzonder secuur in elkaar zitten: onder de schijnbare eenvoud zit een weldoordacht netwerk studiogeluiden dat door een uitstekende productie weggemoffeld is onder een dikke laag spontaniteit. Gemaniëreerd is 'Rising Sun' zeker en vast, maar dat hoort de luisteraar gewoon niet meer.
Desondanks zouden puristen 'The Souljazz Orchestra' moeten mijden. De meeste tracks zitten namelijk heel erg logisch in elkaar en na een tijdje wordt de formule doorzichtig. 'Lotus Flower', 'Mamaya', 'Serenity',... Het zijn tal van uitstekende nummers die elkaar moeiteloos aanvullen en fantastisch klinken, maar waarvan de originaliteit na een tijdje verloren gaat. Drie kwartier interessante muziek zit er op 'Rising Sun' dan ook niet echt in.
'Rejoice (Part I)' (niet toevallig een compositie van Pharoah Sanders) springt er nog uit als weerom een stuk dat doet denken aan de etnische jazz van vroeger, maar 'Part II' veegt de diepgang met de glimlach van tafel. 'Rising Sun' wil en zal mensen gelukkig maken omwille van zijn complexloze schoonheid. Wie in barre wintermaanden op zoek is naar een zonnetje in huis, doet met 'Rising Sun' een verstandige aankoop. Hoewel voorspelbaar, doet The Souljazz Orchestra tal van harten gloeien.
Meer over The Souljazz Orchestra
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
