John Attwood en Dirk Serries zijn goede artistieke vrienden. De Brit die met dromerige gitaardrones goochelt en de Belg die voor meer mysterieuze, minimalistische snaarcreaties kiest, vonden elkaar via het Nederlandse label Tonefloat en besloten twee jaar geleden om elkaars oeverloos diepe ambientlandschappen samen te laten vloeien. The Sleep of Reason was geboren. Naast de vele eigen activiteiten hebben de twee klanktovenaars enkele jaren aan dit project gesleuteld, wat resulteert in een heuse trilogie. Het in aantal gelimiteerde, titelloze ‘The Sleep of Reason’ bestaat uit 3 LP’s, een live LP en een samenvattende cd.
Aan muziek geen gebrek dus bij deze release. Spijtig genoeg is als voorproever enkel de compilatie-cd doorgegeven, die het eerste en derde (titelloze) nummer van het eerste album bevat, het eerste en vierde van het tweede album en het eerste en tweede van de derde plaat. Echt een volledig beeld krijgen van dit magnum opus, is dus niet eenvoudig. Gelukkig slagen Serries en Attwood er met hun creaties sowieso in om dimensies van tijd en ruimte te overstijgen. In dit geval is 1 + 1 ook echt wel 3. In ‘AC’ (de derde track van LP A), valt goed op hoe de meer heldere Fender van Attwood en de holle, doffe en minder grijpbare klanken van Serries elkaar versterken. De eerste speelt een herhaalde, trage riff die door de ander van een wat wazig antwoord wordt voorzien, terwijl de nagalm van beiden voor een kleurrijke opvulling zorgt. Na verloop van tijd gooit het duo er dankzij een loopstation nog een derde partij bij in warme staccato zonder dat de lome omvang van het geheel verstoord wordt.
Bij momenten is het onderscheid tussen beide muzikanten wat minder expliciet. ‘BA’ (de eerste track van de tweede plaat dus) bestaat uit ruwe, metalige aanslagen en een ondergrond van winderige drones en halo’s: iets wat de heren mogelijk ook op zichzelf kunnen realiseren. Wat daardoor wel des te meer opvalt, is dat de zes tracks op deze sampler blijk geven van een grote variatie in aanpak en textuur. De drie vinylplaten van ‘Sleep of Reason’ lijken dus helemaal geen reason to sleep te verschaffen. Slechts wanneer de sferen heel erg ijl worden en schijnbaar willekeurige aanslagen een eind weg meanderen (‘BD’), wordt de desolaatheid wat sterk en dreigen mijmeringen het van de aandacht over te nemen.
De twee grote kunstenaars hebben al eerder bewezen tot een prima samenwerking te kunnen komen. ‘The Sleep of Reason’ lijkt dan ook sterk op een monument in het muzikaal minimalisme.
