The Shins, een popgroep rond songschrijver James Mercer, richtte zich van in het begin van de eeuw resoluut op een publiek van outsiders: hun droefgeestig-opgewekte popnummers wentelden zich liever in de zonnige jaren zestig en zeventig dan aan te sluiten bij de toen gangbare indietrends. In 2001 wisten de heren uit New Mexico zich met hun inventieve, maar toegankelijke debuut 'Oh, Inverted World' een plaats te veroveren in het hart van enkele ingewijden. Vervolgens gingen ze met 'Chutes Too Narrow' (2003) voor de gouden medaille: de plaat en de resulterende lippendienst, bewezen door pers en (illuster) publiek, bezorgde hen een benijdenswaardige, maar ook verraderlijke underdog-status. Sinds dat tweede album zijn vier jaar verstreken, wat van 'Wincing the Night Away' een van de meest geanticipeerde alternatieve releases van dit decennium maakte.
Vanaf de eerste seconden van opener 'Sleeping Lessons' is het duidelijk dat the Shins een lichtelijk andere koers zijn gaan varen. Onder lichte synthesizer-arpeggio's klinkt in de verte Mercers overstuurde, weemoedige stem; gitaren en drums vallen achtereenvolgens in en de melancholische track ontpopt zich geleidelijk aan tot een blijgemutste rocker. Er is dit keer duidelijk meer aandacht besteed aan productie. Waar 'Oh, Inverted World' nagenoeg live had kunnen zijn opgenomen, worden gitaren hier vervangen door keyboards en audio-input ingeruild voor MIDI-signalen. Zo heeft het melodramatische 'Split Needles' een opvallend 'modern' allure: de stop/start-drumpartij doet de song stotteren en ook de hippe, demente synthesizer lijkt een overtuigde 21ste-eeuwse keuze. 'Sealegs' lijkt meer afkomstig uit de opnamestudio van The Flaming Lips dan die van The Shins: een groovy, hoekige baslijn, minimaal ingekleurd door wat synths, biedt de zanger de ruimte om zijn stem te laten weergalmen. Geen allusies hier op het gouden muzikale era van de 20ste eeuw: de jaren tachtig hebben The Shins beslist ingehaald.
Toch is de definiërende invloed van klassieke bands als Love, The Beatles en zeker de Beach Boys nooit veraf. Zo zou de eerste single 'Phantom Limb' wel door Carl Wilson gezongen kunnen zijn en roept de song een sfeer op als een verkleurde polaroid-foto van een lang vergeten zomervakantie. Ook 'Australia' herinnert aan de vroegere albums: Mercer laat hemelse melodieën opstijgen uit zijn zoetgevooisde strot en die ongrijpbare, troostende factor, zo eigen aan Shins-songs, grijpt hier recht naar het hart.
Jammer genoeg is de eerste helft van 'Wincing the Night Away' meteen ook de beste. Na de ingetogen glorie van 'Sealegs' volgt het wat makke 'Red Rabbits', dat bijna aan de naiëve ambient van Enya doet denken, terwijl het weinig vindingrijke 'Turn on Me' vooral doet verlangen naar ouder en beter eigen werk. 'Black Wave' is dan weer een donker schot in de roos: een desolate, echoënde zangpartij worden gekoppeld aan stemmig gitaargetokkel en ijle keyboard-partijen. De emotie, die zo zorgvuldig is uitgebalanceerd in de sterkere nummers, verwordt in het lichtjes teleurstellende 'Girl Sailor' soms tot openlijke emotionaliteit, die aan het meer tenenkrullende werk van The Dears doet denken. De band doet tenslotte het licht uit met 'A Comet Appears', een akoestische gitaarsong die melodisch echter iets te dicht aanleunt bij Billy Joels 'She's Always a Woman' om nog te kunnen verrassen.
Naast de evidente elite op 'Wincing the Night Away' durven de andere nummers weleens te verbleken, maar het wordt pas na herhaaldelijke beluisteringen duidelijk dat er nagenoeg geen echte missers op dit album terug te vinden zijn. The Shins hebben het ditmaal wat vooruitstrevender aangepakt, maar dat is nergens ten koste van gegaan: alle redenen die de groep geliefd hebben gemaakt in het verleden zijn nog steeds in overvloed aanwezig. De meeste fans kunnen dus opgelucht ademhalen: hoewel dit relatief «moeilijke» derde album er vermoedelijk niet in zal slagen eenzelfde fan boom te veroorzaken, hebben James Mercer en de zijnen wél opnieuw een prachtige, onmisbare indieplaat uit. Nu maar hopen dat de pauzes die ze tussen hun releases inlassen niet van een exponentiële aard blijken te zijn.
Meer over The Shins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
