Wie de Shins wil verslaan in de categorie 'schattigste rockband' kan beter een snelcursus knuffelbaarheid gaan volgen, want de aaibaarheidsfactor van dit Britse kwartet ligt wel uitzonderlijk hoog. Hun leuke songs zwemmen vrolijk rond in de popmuziek van de jaren '60 en '70, meerbepaald in de lichtere varianten. De nummers klinken spontaan en goudeerlijk, soms wat naïef, maar parodiëren is er niet bij. Op sommige momenten wordt de muziek bovendien lekker kleurrijk, al blijven volledige orkesten en echt opvallende instrumenten in de kast, evenals psychedelische trekjes. De cd klinkt als het in afgeronde vormen geknipte cd-boekje: de makers hebben hier duidelijk plezier aan beleefd.
Spelend met verschillende compositiestijlen, lichte contrasten tussen akoestische en elektrische gitaren en kleuraccenten door keyboards wordt een gevarieerd klankbeeld opgetrokken. Hierbij gaat het zelden om songs die helemaal in een bepaalde traditie zitten, wel om het strooien met verwijzingen. Zo kan een kleine echo op het gitaargeluid een zweem van surf geven en een typisch gitaarritme countryachtig aandoen zonder dat er van surf of country sprake hoeft te zijn. Soms wordt de stempel al wat duidelijker, zoals in de kenmerkende baslijn die 'Turn a Square' tot een boogie-woogierocksong maakt. Kostelijk zijn ook de sympathieke meewiegers zoals 'Young Pilgrims' en 'Saint Simon'. Het eerste nummer had met het tot meezingen neigende refrein van de hand van Elvis Costello kunnen zijn. Het tweede is dan weer in alle sympathie één van de leukste nummers van de cd. De meerstemmige samenzang, het lalalakoortje en de strijkers die er onder geschoven worden, maken dit het naïefste nummer, waarvan men alleen maar kan houden. Iets 'steviger' wordt het in 'Fighting in a Sack' dat met een sneller tempo aanzet tot nerveus meeknikken en dat het duidelijkst de rockkant opgaat. Al betreft het hier wel de rock met de wit gelakte schoentjes en de afgeborstelde kapseltjes: de Shins als ongevaarlijke, ideale schoonzonen. De mondharmonicasolo zet dan weer de deur op een kier voor folkrock, wat nu niet meteen aanleiding geeft tot wilde toestanden.
Ongegeneerd plezier en voor diegenen die al ettelijke decennia meedraaien op deze wereld: jeugdsentiment van het actuele soort, jeugdsentiment dat voor de verandering eens niet tenenkrullend moet zijn.
Meer over The Shins
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
