“The Saints zijn voor Australië wat The Sex Pistols zijn voor Engeland en The Ramones voor Amerika”: een krasse, maar aan status afgemeten wel terechte uitspraak. Helaas hebben The Saints en dan vooral frontman en stichter Chris Bailey met een wisselend leger muzikanten de status van twee bovenstaande legenden nooit kunnen evenaren. Het is nog maar de vraag of dat ooit gaat gebeuren. De zestiende studioplaat ‘King of the Sun’, heeft wel een bonusschijf meegekregen waarin de hoogtepunten van de band nog eens even opgelijst worden (zonder hits uit de beginperiode met Ed Kuepper als ‘I’m Stranded’ dan), maar houdt het toch opvallend ingetogen.
Feit is dat Bailey zijn Saints al vrij vroeg weg loodste uit het water van onstuimige punkrock’n’roll en hanenkammenmuziek, meer op een Australische laksheid inspelend. Het is een koers die ‘King of the Sun’ verder doordrijft. Net als vele voorgangers betreft het hier dan ook een gitaarpop-, songwriteralbum dat ontdaan is van wilde haren. Melodie heerst in plaats van energie en dat vertaalt zich in emoties als melancholie, liefde en de gezapigheid des levens. Sterke muzikale thema’s en een ongedwongen sfeer staan centraal. Zo draait een akoestische ballade als ‘Sweet Chariot’ rond de memorabele woorden “swing low, sweet chariot (comin’ for to carry me home)”, hier met dezelfde melodie omgebouwd tot “hello sweet chariot”.
Een in groezelig woestijnzand hobbelende basis van akoestische bluesgitaar blijkt schering en inslag. Chris Bailey verrijkt die echter op wondermooie wijze met trompet (‘Sweet Chariot’), piano (‘Turn’), cello (‘Duty’), trombone of harmonica. Het liefst van al nog met een subiele combinatie van deze instrumenten, zoals een nogal slepend ‘All that’s on My Mind’ met zijn uitgekiend, rondtollend arrangement bewijst.
De elf ballades op deze plaat laten zich dus smaken als zijnde sierlijk en melodieus, met een erg hoog maturiteitsgehalte. Op momenten dat de cd wat begint aan te slepen (‘Road to Oblivion pt2’), vervolgen The Saints met een zomers snaar- en pianothema, allemaal heel doordacht en beschaafd. Dat is meteen ook het minpuntje, voor wie er echt een wil vinden: op dat fijne, dwarse toetsenspel dat ‘Craters on the Moon’ afsluit na, klinkt deze muziek ontzettend afgemeten en dus wat doordeweeks. Dat is niet meteen iets dat met de allereerste zin van deze bespreking kan gerijmd worden. In ‘Mini Mantra Part1’ tracht Bailey dat nog wat recht te trekken door vocaal te zwalpen rond de feitelijke melodie met een valse klaag in de keel, maar ook in dit iets steviger rockende nummer gaan de pannen zeker niet van het dak.
‘King of the Sun’ is een erg gedegen songwriterplaat die ondanks enige soberheid zowel muzikaal als tekstueel diep kan penetreren bij zijn aanhoorders. Het is een werk van lange adem, om op de juiste tijdstippen en in de juiste omgeving te kunnen koesteren. Het is ook een werk dat weinig uniek of gewaagd kan genoemd worden en dat door velen gemakkelijk weggepinkt kan worden, interpreteerbaar voor erg uiteenlopende meningen.
