De ruigste band van heel het land, deze titel wordt het prille The Rones (een samentrekking van The Rolling Stones?) nu al aangemeten. De jonge Limburgers bewezen inderdaad al op tal van middelgrote festivalpodia aardig van leer te kunnen trekken. 'Sinner Songs', de langspeler die het EP'tje 'Nonsense & Crackwhores' opvolgt, is dan ook een stevige brok energie. Gierende gitaren, grommende baslijnen en vervormde schreeuwzang neigen richting stoner, terwijl een aardige dosis elektronica nog een extra dimensie toevoegt die zelfs even naar industrial ruikt. Onder de stoere bolster blijkt echter een zacht en aangenaam pitje te schuilen dat er voor zal zorgen dat 'Sinner Songs' nog steeds in het rek 'pop/rock' zal belanden bij de platenboer.
Het is niet eenvoudig om bij deze knalplaat geen waslijst aan topbands op te sommen. The Rones knipogen wel wat naar Monster Magnet of Queens of the Stone Age, maar halen er toch een geheel eigen identiteit uit. In elk geval klinkt de groep opvallend volwassen. Een en ander is de verantwoordelijkheid van producer Luuk Cox, die Shameboy graag even opzij zet voor de begeleiding van leuke bands (o.a. Tim Vanhamel) in zijn Waalse studio. Plaats bij een waanzinnig mooi en aangenaam marcherend nummer als 'The Bitter Taste' maar eens een gemiddelde leeftijd van 22 (!) jaar. Het is enkel een kneuterige intro die nog enigszins doet vermoeden dat het hier om een opkomend bandje gaat. Dit is echter straf spul. Het is totaal geen schande 'The Real End' een ruige, grote broer van de nieuwe dEUS (met Mauro-gitaren) te noemen of bij het helemaal in overdrive gaande 'Dilate' te vrezen dat de versterker is opgerookt – een effect dat versterkt wordt door het daarop volgende 'Silence / Violence' lange tijd zonder bas of gitaar aan te vullen. The Rones laten het allemaal niet aan hun koude kleren komen en presenteren hier een prima plaat zonder dubbele bodems of geheimen, maar ook zonder enige pretentie. Af en toe is het nog een beetje zoeken naar een goede samenhang of de juiste songvolgorde, maar potentieel is hier meer dan voldoende.
Vijf jongens die niet met zich laten spotten, dat is een duidelijke omschrijving van The Rones. De beloofde pijnlijke stamp in de testikels van de luisteraar is natuurlijk dwaze grootspraak. Als op de tweede cd die paar schoonheidsfoutjes nog worden weggegomd en gewerkt wordt aan samenhang en muzikale visie, zouden deze heren wel eens aardig wat kunnen rammelen met het kleine Belgische wereldje. Alvast hartelijk dank daarvoor.
Meer over The Rones
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
