Er is van overheidswege duidelijk meer aandacht voor de eigen alternatieve muziekscène dan vroeger: de Vlaamse Gemeenschap geeft muzikanten de mogelijkheid cultuursubsidies aan te vragen en organiseert provinciale wedstrijden, waarmee de deelnemers studiotijd of geldprijzen kunnen winnen. Het zijn ongetwijfeld lovenswaardige initiatieven, die echter ook doen denken aan de paternalistische liefdadigheidsinstanties uit de 19de eeuw. Dit jaar verdeelde de provincie Limburg 10.000 euro tussen de slowcore-formatie Krakow (zie elders in deze kolommen) en The Rones, een bende jongelui die naar eigen zeggen "industrial dark porno rock" spelen. Daarvoor, in 2005 al, had de band de muziekwedstrijd Limbomania gewonnen en zelfs een plaatsje veroverd op een van de Pukkelpop-podia. Het mag duidelijk zijn: The Rones is een band waarin geïnvesteerd wordt. 'Nonsense & Crack Whores', de debuut-ep, werd opgenomen met producer Luuk Cox (drummer bij Buscemi, Shameboy...) en telt zes songs.
De schijf opent met single 'Nonsense', waarvan men verkeerdelijk zou kunnen aannemen dat het een Millionaire-song is, minus de grillige ritmeveranderingen. Zowel de rauwe productie als de donkere groepssound doen immers sterk denken aan 'Paradisiac' (2005), het tweede album van Tim Vanhamel en de zijnen, dat op zich natuurlijk al een ode aan 'Black Europa' (2004) te noemen is, een van Mauro Pawlowski's meesterwerken. De stem van zanger-gitarist Lenn Van Meeuwen doet in het refrein echter meer denken aan de industrial-clown Marilyn Manson en blijkt zowel hier als in de andere songs constant bedolven onder een resem geluidseffecten. Dit zorgt er onder andere voor dat zijn teksten nauwelijks te ontcijferen zijn, maar de nogal patserige tekstflarden die wel doorschemeren, doen vermoeden dat er weinig essentiële informatie verloren gaat. 'Scissors' is meer van hetzelfde: de groep rockt zich op voornamelijk dezelfde riff door het nummer heen, af en toe ruimte latend voor een break of wat elektronica-effecten. 'Petty Little Crackwhore' (sic) herhaalt diezelfde kunstjes, maar lijkt meer het product van een inspiratieloze jamsessie: het plichtmatige geheel herbergt zo weinig fantasie of originele muzikale ideeën dat het moeilijk is de aandacht bij de les te houden. Het gaat even de goede richting uit op 'Contradictions', dat qua attitude verwant is aan de uitstekende industrial metal van horror-rockers White Zombie; bovendien schuilt er een noemenswaardige songstructuur onder het tumult. 'Touch Y'r Body' stuurt de ep helaas dadelijk weer de verkeerde kant op: het clichématige nummer wordt zodanig sec afgehandeld dat men zou zweren dat er een telraam gebruikt werd bij het schrijfproces. Afsluiter 'Cocotte' sleurt dit schijfje finaal de dieperik in en herinnert vooral aan de suffe sekspraatjes van The Red Hot Chili Peppers ("Stop talking / Gimme your love" enz.).
Het lijkt alsof 'Nonsense & Crack Whores' vooral een stijloefening is: zoals Van Meeuwen weinig overtuigend over allerlei stoute dingen zingt, lijkt de groep de geijkte industrial-sound wel onder de knie te hebben, maar inhoudelijk blijft het wat armetierig. Lezers die dit soort machinale herrie wel kunnen smaken wenden zich beter tot de hoger vermelde invloeden. Misschien besloot de band hun beste songs voor het debuutalbum te bewaren (gepland voor 2008), maar dit schijfje is alvast geen goede voorbode.
Meer over The Rones
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
