Ranst, Wuustwezel en Begijnendijk: het zijn niet bepaald de grootsteden van de Belgische rock, maar toch zenden ze van tijd tot tijd hun zonen uit. Naar Antwerpen bijvoorbeeld, waar ze dan pakweg samen met een tweetal locals even terloops de perfecte popsong schrijven, daar een stevig paar ballen tegenaan plakken en van de weeromstuit niets beters meer weten te verzinnen dan in schooluniformpjes de wereld – of toch België – rond te trekken om het nieuws te verkondigen.
Dat is, in een ietwat geromantiseerde versie, het verhaal van The Rocket, vijf jongens uit de vaderlandsche punkrockscene die twee jaar geleden samen begonnen te spelen en daar best tevreden over waren. In 2009, slechts een jaar later, presenteerden ze hun eerstgeborene 'The Rocket' aan de wereld, en nu, nog eens een dik jaar later, is er deze EP.
Het schijfje telt slechts vijf nummers, maar dat blijkt genoeg om een diepe indruk te maken – diep genoeg om op het einde meteen terug op play te duwen. En dat is vooral te danken aan 'Nervous', een sympathieke oorworm die beantwoordt aan alle regels voor de perfecte popsong. De intro, een gestripte versie van het catchy refrein, belooft al vanaf de eerste seconde dat er iets spannends te gebeuren staat, en die verwachtingen worden meteen ingelost door een strakke en melodieuze instrumentale passage. De daaropvolgende strofe is één en al efficiëntie: ingehouden begeleiding doet meteen terug naar het refrein verlangen, en de tekst is nét lang genoeg om dat verlangen ten top te drijven zonder de interesse kwijt te raken, waarna het refrein in volle glorie losbarst. Na een tweede strofe wordt dat refrein vakkundig uitgemolken: twee herhalingen, dan een keertje met kalmere instrumenten, een keertje aan half tempo met herhalende tweede en derde stem, en ten slotte nog eens a capella als outro. Compact, doeltreffend, glorieus, en alles in nauwelijks meer dan drie minuten.
Hoewel de overige vier nummers niet datzelfde directe appeal hebben, is dit zeker geen single met vier b-kantjes: 'Things To Think About (When You're Not Around)' is een stevige lap recht-door-zee poppunk, op 'Cut The Wire' zorgt een afgemeten keyboard voor de nodige ear candy, '2003' bewijst dat drums in punk meer kunnen zijn dan ad nauseam herhaalde blastbeats, en 'Two Martinis' sluit de deur met bijna net zo veel stijl als waarmee ze een dik kwartier eerder werd opengetrapt.
Dat The Rocket zo doeltreffend gebruik maakt van de beproefde middelen en de truken van de foor, dat heeft natuurlijk als keerzijde dat de grote originaliteit buiten bereik blijft. In de doe-het-zelf-wereld van de punkrock worden bovendien vrijwel dagelijks gelijkaardige plaatjes op de wereld/natie/stad/straat losgelaten, en bijgevolg is het niet vanzelfsprekend om nog écht op te vallen. Wat deze jongens doen is echter minstens zo goed als wat de Blinks en Sums van deze wereld anno 2010 te bieden hebben, en verdient dus op z'n minst een fractie van de aandacht die die grote namen ervoor terug krijgen. Al was het maar ter meerder eer en glorie van Ranst, Wuustwezel en Begijnendijk.
