Rare jongens, die Residents. Deze heren verborgen zich al achter maskers toen Slipknot nog in de wieg lag en maakte chaosmuziek toen de wereld nog niet durfde te denken aan nu-metal. Inmiddels hebben deze avant-gardisten een audiovisueel repertorium uitgebouwd om een kleine discotheek mee te vullen. Misschien daarom ook dat The Residents enkele tapes vanuit hun beginperiode (1971!) ter hand hebben genomen om eens lekker door de remixmolen te halen. Bij wijze van wraak omdat Warner Bros destijds deze opnamen weigerde uit te brengen, vormt dit schijfje met voor de hand liggende titel dus een mooie combinatie tussen het nieuwere (meer elektro-chaotische) en het oudere Residents-geluid (experimenten met snaarinstrumenten, verhakkelde drums en vreemde baslijnen).
Het eindresultaat is, in alle traditie, lekker rommelig. Dat neemt niet weg dat er enkele heel leuke impressies op 'WB:RMX' terug te vinden zijn. Inderdaad, het gaat hem om "impressies", want mooi afgelijnde nummers maken heeft deze groep nooit geleerd. Maar wat te denken van 'A Merican Fag': een marcherende drum met een vervormde, scanderende keelstem waarbij plots een breakbeat toegevoegd wordt Deze krijgt vervolgens een stukje donker orgelspel mee en gaat over in acid impulsen waarachter een klassieke blazersymfonie zich afzet om teneinde uit te monden in een met beats ondersteunend industrial-jazz nummer!? Inderdaad, het is niet eenvoudig om het geknutsel en gefrutsel van deze heren onder één hoed te steken. Met een groot muzikaal circusgevoel bevat dit schijfje vijftien van die boeiende, leuk klinkende (lees: niet té ingewikkelde) werkjes. Progressieve elektronicastukken kunnen plots in bombastische bigbandsferen vervallen en afgewisseld worden met klassieke muziek of denderende rockpartijen. De heren van het experiment zijn duidelijk van niet veel vies. Misschien nog een leuke anekdote die het plaatje helemaal tot een geschifte oefening maakt: The Residents (die tot op heden zichzelf vermommen achter reuze oogballen, zodat nog niemand weet wie in feite schuilgaat achter deze band) vangen aan met een citaat van Strawberry Fields, omdat toentertijd werd gedacht dat zij de vermomde Beatles zouden zijn. Wat er ook van zij, John Lennon zou zich allicht roeren bij het aanhoren van zo veel door mekaar gesmeten samplegeweld. Want hoewel de meeste ideeën op deze plaat live ingespeeld zijn, kan moeilijk verborgen worden dat een groot deel van het creatieve proces van deze remixen noodzakelijkerwijs achter de pc heeft plaatsgevonden. Dat neemt niet weg dat daar mooie combinaties uit voort zijn gekomen (zoals de samensmeltingen van een klassieke pianotune met een repetitieve hiphopgroove in 'Love Theme from a Major Motion Picture').
Wie niet afschrikt voor een stevige portie muzikale gekte zal, net als de doorwinterde fan die deze band al 30 jaar volgt, aan deze plaat een dikke kluif hebben. Zowel de intrigerende, korte klankexperimenten als de zorgvuldige combinaties van geluiden is een streling van het oor. Het gevaar is echter niet ondenkbaar dat een uurtje The Residents vrije toegang kan verschaffen tot de dichtst bijzijde gezinsverpleginginstelling.
Meer over The Residents
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
