Voor sommige groepen moeten PR-verantwoordelijken alleen even de namen van de groepsleden laten vallen om media-aandacht te krijgen. Bij The Raconteurs is het niet anders: Jack Lawrence (bas), Patrick Keeler (drum), beiden van The Greenhornes, Brendan Benson (gitaar, zang) als zichzelf en Jack White (gitaar, zang) van The White Stripes. De Detroitse vrienden Benson en White schreven samen een nummer ('Steady, As She Goes') en besloten dat er genoeg inspiratie was om een album te maken en zo hun liefde voor de muziek van de jaren '60 te botvieren.
Dat doen ze met aanstekelijke powerpop-liedjes met een laagje garagerock en een gezonde dosis rock 'n' roll. Niet alleen een degelijke rif, maar ook een uitstekende ritmesectie zorgen voor de aantrekkelijkheid van 'Broken Boy Soldiers'. Met een eenvoudige strofe-refrein-brug-structuur zijn de songs daarenboven zeer toegankelijk en radiovriendelijk. Er is geen betere illustratie dan de single 'Steady, As She Goes', waar de combinatie van zang en bas ervoor zorgt dat het nummer ongenadig blijft hangen. 'Hands' is dan weer gebaseerd op een sterke gitaarriff en haalt zonder problemen het gemiddelde tempo naar boven. Meer zonnige en luchtige gitaren zijn te vinden in het naar country neigende 'Yellow Sun'. Voor 'Store Bought Pot' kiezen de heren voor meer kracht en halen ze de nodige blues uit hun gitaar. Voeg daarbij nog een sterke solo en het nummer is het beste van de plaat. Jammer genoeg gaan The Raconteurs ook wel eens de mist in. Een ballad als 'Together' is, ondanks een zachte en warme stem, behoorlijk eentonig en ook 'Call It a Day' mist een portie pit om volledig te boeien.
Gelukkig hebben de andere liedjes allemaal wel hun sterkte, hoewel ze stuk voor stuk op dezelfde leest geschoeid zijn. 'Broken Boy Soldiers' brengt niets nieuws onder de zon, ook niet voor Jack White, die zijn rockobsessie nu deelt met Brendan Benson. Zolang het echter bij rock 'n' roll blijft, stelt er zich geen enkel probleem.
Meer over The Raconteurs
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
