Deze plaat moet in feite in een groter geheel bekeken worden. Ze kadert immers in een omvangrijk live project genaamd USOUND00007 met beeld, geluid, ... waarbij de band samen met een andere groep (Raskolnikov) gelijktijdig het podium betreedt. 'The Land of Cockaigne' is daarom maar één stukje van de lo-fi puzzel die deze band uit Hoorn aanbiedt. Dat is bij het beluisteren van dit schijfje helaas wel merkbaar. Elf nummertjes van vier minuten is voor The Q Club niet de beste manier om te overtuigen.
Met overstemmende Hammondtonen en vibrerende klankspectra wordt een lome, duizelige sfeer opgeroepen. De half fluisterend, half zingende stem van frontman Jeroen Tenty zweeft hier netjes doorheen. Met schijnbaar dissonante klankcombinaties van orgel, piano en elektrische gitaar lijkt The Q Club vaak op een nu-jazz ensemble. Daardoor klinkt deze cd erg sfeervol, maar dat maakt hem muzikaal daarom niet erg interessant. De plaat is immers iets te hol en doorzichtig. Hoewel de muziek best stemmig is stoort het iets te trage karakter ervan spoedig. Dat maakt dat de slow 'Lucky One', waarop Marinet Koeman vocaal bijtreedt, nogal zeurderig overkomt. Dat The Q Club zweert bij een basis waar piano de melodie aangeeft en de rest van het instrumentarium daar laat doorheen zweven valt niet te verwijten. Dat het resultaat nogal slaapverwekkende poprock is valt al meer tegen. Gebrek aan emotie en blijvende oppervlakkigheid zijn de grootste struikelpunten. Hoewel de hoesfoto de groep rond de feestdis plaatst, lijkt er muzikaal weinig feest te zijn. 'The Land of Cockaigne' had een snuifje meer cocaïne gemogen, zodat de cd misschien wat meer zou bruisen. Titels als 'Carmen Elektra' of 'Theme from MI5' roepen wel spannende verwachtingen op, maar die worden niet ingelost. Dit laatste nummer kan, als afwisselende instrumentale track dankzij een leuk, sfeervol thema en een fijne baslijn nog het best bekoren van heel de plaat. Als tegen het einde aan nog een nummer wordt ingezet dat 'Slowly' heet, wordt alle hoop echter de grond in geslagen. Het vergt veel te veel moeite om geboeid te blijven luisteren.
Qua gevoel zit alles best goed op deze cd. Zo schikt hij zich perfect om op de achtergrond te treden bij een gezellig dineetje. Helaas zal de bedoeling van The Q-Club wel anders geweest zijn. Het zal in elk geval meer kunnen bekoren om dit zestal samen met nog 10 andere mensen van Raskolnikov op podium hun ding te zien doen.
Meer over The Q Club
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
