Deze popsensatie uit Engeland wordt voorgesteld als drie knappe, niet-zo-jonge-dames die als Becki, Gwenno en Rose door het leven gaan en met hun groep The Pipettes een revival aanvoeren van jaren '50- en '60-girl group-pop, à la The Shangri-La's en The Chiffons. Hun eerste album heet 'We Are the Pipettes', ligt in de winkelrekken en is ondanks de hype, de pose en de doorzichtige formule – kortom : de hele fakeness van het gebeuren – een volwaardig debuut geworden.
In wezen verschillen The Pipettes niet zoveel van het dancehall-popwicht Lily Allen of pakweg de ondertussen ter ziele gegane r'n'b-babes van All Saints. In tegenstelling tot hun voorgangsters, 4 à 5 decennia geleden, zijn deze dames niet het gezicht van een producer, een groep of een songschrijver-achter-de-schermen, maar van een marketingplan dat met eenderwelk aantal volstrekt inwisselbare personen kan werken (kijken we maar naar de talloze 'personeelswisselingen' in een plastic groep als Sugababes). Dit is dan ook het voornaamste niet-muzikale verschil tussen deze revival-groep en de girl groups van weleer.
The Pipettes lijken echter evenzeer op Allen en All Saints in de zin dat het geleverde product van een consequente, relatief hoge kwaliteit is. 'We Are the Pipettes' bestaat, zoals aan de hand van de eerder uitgebrachte singles kon worden voorspeld, voor het leeuwendeel uit degelijke songs. De muziek die ten berde wordt gebracht, heeft echter minder met authentieke sixtiespop te maken dan de reclameslogans doen verwachten. Backing band the Cassettes klinkt immers vaak liever rock dan pop, waardoor het geheel regelmatig meer weg heeft van de cheerleaderhop van The Go! Team ('We Are the Pipettes', 'Pull Shapes') dan van traditionele sixtiespop. Geen toeval, aangezien Ian Parton van The Go! Team de producersstoel heeft gevuld bij de opnames.
De eerste echt verrassend goede track is 'Dirty Mind', dat ook zonder de harmonieën en de popfranjes een uitstekend lied zou zijn. Ook 'Judy' is een schot in de roos (alsook de eerstvolgende single): aardig voorthuppelend met een bewust lesbische ondertoon. Dankzij de prachtige harmonieën in het refrein en de slimme ritmewisselingen zou 'Tell Me What You Want' op een plaat van de Welsche psychedelica-weirdo's Super Furry Animals kunnen staan.
Er staan geen echt reddeloze momenten op de plaat, maar er zijn onontkenbaar enkele inzinkingen die de voortgang bemoeilijken en dit korte schijfje (14 songs in 33 minuten) soms nodeloos lang doen lijken. Zo is 'A Winter's Sky' een niet welkome klaagballad met een mierzoet strijkersarrangement en klinkt het routineuze 'Because It's Not Love (But It's Still a Feeling)' vaal en ongeïnspireerd. Deze nummers zijn strategisch, maar niet erg verstandig tussen de sterkste songs van de plaat genesteld, zoals het ondertussen overbekende 'Your Kisses Are Wasted on Me', waar sommige producers terecht een moord voor zouden doen. Naast de door de Myspace bekend geworden hits staan er gelukkig genoeg kwaliteitsvolle niet-singles op deze plaat om er een waardevolle belevenis van te maken.
'We Are the Pipettes' blijft over het geheel aan deze zijde van de kwaliteitsbalans en enkel hierdoor wordt de belofte van The Pipettes waargemaakt, hoewel de dames misschien minder uitstaans hebben met hun zelfverklaarde muzikale grootouders dan ze denken. De hele opzet van het project The Pipettes getuigt van een verlangen naar succes en hoge toppers in de hitlijsten, maar gelukkig ook van voldoende talent en persoonlijkheid achter de schermen om gemakkelijkheidsoplossingen of een zoutloze reprise van het verleden te vermijden. Wanneer binnen enige tijd de leut er af is en de charme van de The Pipettes-formule zal zijn uitgewerkt, zal deze plaat nog steeds overeind staan als een getuigenis van dat talent.
Meer over The Pipettes
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
