U bent herkend, mijnheer The Arguido. Een zes songs tellende ep van een Nederlandse surfrockband op leeftijd, The Phantom Four, draagt de titel ‘The Obscure ep’. Het ding staat vol foto’s van liveoptredens waarbij het gezicht van de frontman The Arguido – die nergens in de lyrics vermeld wordt – nooit in beeld komt. Een beetje mysterie kan soms prima werken om mensen te lokken.
Maar vanaf de zanglijnen van openende poprocksong ‘The Obscure’ worden ingezet met een typisch nasaal, hakkend timbre, blijkt dat het hier om Rudeboy gaat. Het boegbeeld van Urban Dance Squad heeft na het uiteenvallen van de band vele projecten in het leven geroepen, waarvan spijtig genoeg niet één de populariteit van de funkrockband uit de jaren ’90 kon evenaren. ‘The Obscure ep’ streeft die ambitie duidelijk niet meer na.
Dit is muziek om de muziek. En die klinkt aanvankelijk vrij onopvallend, maar komt toch prettig over. Rudeboy heeft geen nood meer aan rappen, maar eerder aan rocken. Tegelijkertijd is The Phantom Four zowat de eerste band die erin slaagt de ongebreidelde energie van de man in te tomen. Het viertal blijkt al aardig wat sporen te hebben verdiend in het surfmilieu, maar houdt zich niet krampachtig vast aan de strikte muzikale regels ervan. De leadgitaar is wat lager gestemd dan doorgaans het geval is en vingervlug getokkel of vibrerende gitaarlijnen komen er slechts zelden bij. Verder laat Niels Jansen zijn snaredrum wel vaak roffelen, maar houdt hij het toch eerder op een stevig rocktempo dan op schuifelende surfbegeleiding, waardoor hij de aandacht naar zijn sterk, hoekig werk toe zuigt.
Songs als ‘Yin & Yang Thru’ bevatten wel ergens dat Beach Boys virus dankzij het melodieuze, strakke gitaarspel van Phantom Frank, maar houdt het tempo eerder traag, iets wat trouwens bij heel dit ep’tje opvalt. Deze muziek klinkt dan ook erg speels en expliciet. ‘Gun on My Temple’ bevat een mallemolen van rondtollende, sitarachtige gitaren en een tegendraadse ritmiek waardoor The Arguido met zijn monotone, persistente rapzang snijdt. Dat geeft een leuk, psychedelisch effect.
De zes tracks op deze cd zijn weinig opvallend of expliciet. Meer nog, zonder het palmares van The Arguido zou ‘The Obscure ep’ allicht heel erg obscuur blijven. Maar dat zou ook een grote zonde zijn. Want herhaaldelijk beluisteren doet deze liedjes mooi open bloeien. De truc van vlotte zomermelodieën en herhaalde zanglijnen mist zijn effect niet, waardoor langzaam maar zeker toch enig enthousiasme opduikt. Dat laatste is bij de afsluitende Cure cover ‘A Forest’ misschien wat minder aanwezig, aangezien het hier wel om een weinig originele en erg voorspelbare instrumentale surftransformatie gaat, maar desalniettemin is dit een fijn plaatje.
