Wie als bont gezelschap een bandnaam kiest met drie woorden, waarvan eentje “peas” is, moet een associatie met Black Eyed Peas kunnen verdragen. In het geval van dit elfkoppige gezelschap uit Brussel is die vergelijking zo gek nog niet. Muzikaal tapt The Peas Project, zo’n negen jaar geleden aan het licht gekomen via de Brussels Jazz Marathon, uit eenzelfde vaatje van melodieuze partysongs waarin hiphop, funk, dancehall en dub elkaar ontmoeten. Het heeft hen inmiddels al op podia van mastodonten als Couleur Café en Dour gebracht en met funklegende Maceo Parker laten toeren. Net als die Amerikaanse hitmachine, blikt ook The Peas Project over muzikale grenzen heen, zoals tweede langspeler ‘Power & Romance’ bewijst.
Veel ‘romance’ is er niet te beleven op dit schijfje, maar ‘power’ des te meer. De erg energieke muziek die het combo telkens op podium weet te brengen, is hier keurig muzikaal vastgelegd. Mc, komediant en stuurman Marc Zinga heeft zijn crew duidelijk stevig in de hand. Heel even lijkt het hier om een traditionele funkformatie te gaan, maar na tien seconden ‘Power & Romance’ vallen de eerste elektronische partyjiggles en -fizzles in. Single ‘Party Crasher’ breekt open met een lekker hoekige reggaetonbeat en Zinga vult aan met snedige raps. Met erg kort gebekte rhymes schiet de frontman vocaal vaak de hoogte in, wat een extra dosis energie oplevert.
Bovenal klinkt deze muziek onwaarschijnlijk catchy. Wat lijkt op een prima kruisbestuiving van hiphop, Afro en funk in een elektronisch danskleedje, is in feite veel meer. Hoewel digitale grooves en futuristische studiogeluiden vaak de overhand nemen, is de inbreng van livedrums, percussie en de dj toch onmiskenbaar. De bij velen vaak overheersende blazerssectie is mooi in het geheel geïntegreerd (en soms zelfs onherkenbaar vermomd) en de overige leden van deze elfkoppige bende brengen allicht ook extra instrumenten aan, al is dat auditief niet meteen zo duidelijk. Productietechnisch klinkt alles loepzuiver. Drums en beats mokeren lekker tot tegen het rood aan en de erg breed uitgespreide zangpartijen liggen prima vooraan. Een ontdubbelde stem legt een weidse roes over de ratelende snaredrums in ‘Naked Truth (The Audition)’, dat met een diepe basgroove en een droge clicktrack een ritmesectie in verschillende lagen lijkt te bezitten. Het werk van Brits producer en remixer Toni Economides (die ook al met Gilles Peterson en “Little” Louie Vega mocht samenwerken) is duidelijk een meerwaarde. Samen kiezen ze dus niet voor een psychedelicum van verweven partijen, maar voor een krachtige puzzel van verschillende ingrediënten: een toverformule die prima live kan vertaald kan worden.
Ook in tragere songs blijft het album keurig overeind. Vooral meerstemmige toonspelletjes met wippende melodieën houden een wat lomer soulnummer als ‘The Magic’ gekruid, hoewel de koperblazers hier – in swingende jaren ’50 stijl – wel even een hoofdrol krijgen. Toegegeven, af en toe kent de plaat een dip. Een gebrek aan krachtig thema of partybeats houden slepende bijdragen als ‘The Risk’ wat tegen de grond. Twaalf tracks lang scherp blijven is dan ook een hele opgave. Inventiviteit viert echter hoogtij, want wanneer een hiphoppend ‘The Romantic’ een sample van Rock Steady Crews ‘Hey You’ voorop zet, is een glimlach gegarandeerd. Dat die lach nog zeven minuten mag aangehouden worden in de tropische reggaeafsluiter ‘Blue Time’, is mooi meegenomen.
The Peas Project komt op zijn tweede langspeler niet enkel uitermate energiek (soms bijna hyperkinetisch) uit de hoek, maar weet zijn power ook nog eens te kanaliseren in krachtige, melodieuze feestsongs. Ook al heeft de luisteraar na een half uur de meeste kneepjes van dit combo wel door, de technische kwaliteit en afgewerkte klank van ‘Power and Romance’ is indrukwekkend. Zo blijft het gezelschap de hele rit lang zorgen voor een heerlijk, zomers gevoel dat vaak tot dansen neigt.
