Er tekent zich een zeker patroon af in de lichting nieuwe rockgroepen die tegenwoordig gelanceerd worden. Ook 'The Pattern' werd in een retrojasje gestoken. Over mijn twijfels of het interessant is om een muziekstijl die al volledig verkend is nu te doen herleven zal ik het niet te lang hebben. Rest er nog enkel om deze 'The Pattern' objectief op hun muzikale kwaliteiten te beoordelen.
Het album opent niet slecht, de eerste track rockt aardig en toont ons het betere gitaarwerk. Spijtig genoeg zijn vette riffs niet genoeg om een hele CD te vullen. Erg origineel zijn de songs niet allemaal. Na drie nummers begin je je af te vragen of je het eerste nummer niet opnieuw aan het beluisteren bent. Ergens ligt dit waarschijnlijk aan de strenge beperkingen die een groep zichzelf oplegt als hij bewust een bepaalde stijl gaat navolgen, maar 'The Strokes' of 'The White Stripes' tonen toch dat het beter kan. Tenslotte is het de vreselijk eentonige zang die deze plaat zo saai maakt. Vreemd genoeg lijkt het taboe om de groep slecht te vinden. Elders wordt deze zangstijl omschreven als "krachtig en energiek" en zelfs wie toegeeft dat de zanger "zaagt" en af en toe vals zingt, is er laaiend enthousiast over. Ik deel die mening niet. Tenslotte is er nog die eigenaardige ballad op akoustische gitaar die de plaat afsluit. De tekst is melig op zijn best en de beperkingen van zanger Christopher Appelgren vallen meer dan ooit op.
Ik vrees dat wie deze CD koopt in het vooruitzicht van een stevige portie rock 'n' roll bedrogen zal uitkomen. Uiteindelijk is het vooral creativiteit die ik hier mis. De demo van de betere groep uit de buurt heeft meestal meer te bieden.
Meer over The Pattern
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
