The Old Wind is een behoorlijk straf eenmansproject (ondertussen blijkbaar wel een volledige band) van muzikant Tomas Liljedahl. De brave man zat een tijd terug in een dip en wou op semi-therapeutische manier zijn miserie van zich af schrijven. Resultaat is 'Feast On Your Gone', een plaatje dat gek genoeg op een uitstekende manier depressiviteit laat weerklinken, maar evenzeer smaakt naar meer.
De muziek is niet direct van de makkelijkste. Dat heeft niet te maken met het feit dat de man alles erg ingewikkeld heeft gemaakt, want dat is zeker niet het geval. De songs zijn vrij doorzichtig en goed te volgen. Het lastige ligt hem eerder in de erg abrasieve klank van het geheel. De gitaren zijn rauw en schurend, en de riffs zijn bijna hypnotiserend maar dan op een tegendraadse manier. Achter de muren van krijsende en krabbende gitaren zit meer dan eens een vreemd melancholische melodie. Een wat aparte combinatie op het eerste gezicht/gehoor, maar het werkt wel in het voordeel van The Old Wind. Het zorgt voor de broodnodige variatie, want zonder die melodieën was dit misschien een wat meer doorsnee posthardcore-geval. Nu is het leuk om te horen hoe dat huwelijk van ruwheid en tristesse moeiteloos werkt en beide gevoelens naadloos in elkaar overvloeien.
Zanggewijs is het ook duidelijk dat Liljedahl vanuit de hardcorehoek komt. Zijn schreeuwen zijn quasi ongecontroleerd en vol woede en angst. Daardoor klinkt hij – in tegenstelling tot de oppervlakkige agressie – vaak wanhopig, al kan dat uiteraard ook komen door de thematiek en opzet van het album. De nummers zelf zijn vrij uitgesponnen en hoewel er in wezen niet vaak wordt gewisseld van thema dan wel riffpartij, zit er voldoende spanning in om nooit te vervelen. Daar zorgen zeker de al eerder vermelde melodieën voor, die het geheel een etherische kwaliteit meegeven die blijft boeien.
The Old Wind is een vrij harde noot om snel te kraken, want het album geeft pas mondjesmaat zijn geheimen prijs. Dat betekent dan ook dat het een schijfje is dat blijft groeien en daardoor dus ook pas later de luisteraar een openbaring laat meemaken. In ieder geval is 'Feast On Your Gone' een ruw pareltje dat op een sterke manier depressieve gevoelens weet te vatten zonder ook maar een seconde pathetisch te zijn.
