The Ocean Collective is een Duitse metalband onder leiding van gitarist Robin Staps, die geen muzikale grenzen lijkt te kennen. Waar debuut 'Fluxion' een atmosferische doom metal/sludge richting uitging à la Cult of Luna, leverde 'Aeolian' het brutale antwoord op zijn rustigere voorganger. Het zal de luisteraar dan misschien verbazen dat beide werken oorspronkelijk samen uitgebracht moesten worden onder een geheel. Nu is dergelijk ambitieus project de band wel gelukt met zijn nieuwste tweeluik, 'Precambrian'. 'Precambrian' (in het Nederlands 'Precambrium') is in feite een tijdsperiode die 4560 miljoen jaar geleden met het ontstaan van de aarde begon en 540 miljoen jaar geleden eindigde. Het Precambrium omvat dus het ontstaan van de aarde en zo'n 4 miljard jaar van evolutie die daarop volgde. Het geheel 'Precambrian' bestaat uit 'Hadean/Archaean' (Hadeïcum/Archeïcum) en 'Proterozoic' (Proterozoïcum) en de nummers uit beide werken dragen de namen van de tijdsperiodes die vallen onder de twee delen van het Precambrium. Het gaat duidelijk om een wel zéér ambitieus werk, waarvan de lyrische stof nog eens ontleend is aan het obscure, hallucinante en surrealistische 'Les Chants de Maldoror' van de Franse auteur Isidore Lucien Ducasse, beter bekend als Comte du Lautréamont. Wat brengt The Ocean ons dan met 'Precambrian'?
'Hadean/Archaean', het eerste luik, is het kortere deel van de twee en telt vijf staaltjes zware metalrazernij met hardcoretintjes. Opener 'Hadean' is een log staaltje polyritmische metal van het Meshuggah-type: de ritmische snaarsectie en drums hakken, terwijl een dissonante hogere gitaar hierop zijn werk doet. Het tweede deel van het nummer is donkerder en ietsje kalmer, terwijl brulboei Meta zijn heerlijke death metalvocalen erover uitspuwt. 'Eoarchaean' zet verder met een sterk staaltje doom metal: de brutale, logge gitaarmuren creëren een vernietigende en verlammende atmosfeer en in het midden krijgen we een heerlijk frenetische middenstuk dat op een prachtig berekende wijze speelt met climax en tijd. Een beukende ritmische partij met daarover hoge machtige Oosters getinte gitaren sluit de track af. Met 'Mesoarchaean' komt de meer eenvoudige en groovy kant van The Ocean boven, maar daarom niet minder doeltreffend: pure, pakkende agressie wordt hier ontluikt. 'Palaeoarchaean' begint als een snelheidsduiveltje met razende gitaren en uptempo polkadrums, maar in het midden bloeit een mooie atmosferische partij open die leidt naar een brutale, groovy finale. Afsluiter 'Neoarchaean' begint rustig, maar wordt nu en dan doorbroken door agressieve roffels en dubbele basdrums en voelt exact aan als de overgang naar een nieuwe tijdsperiode: een logge partij zet voort en gaat over in lekkere uptempo metal/hardcoreagressie, waarna een doomy passage intreedt in trage, derde maat, waarna het spel nog trager gaat naar de finale, dit alles gesierd door heerlijke deathgrunts die het einde van 'Hadean/Archaean' aankondigt. Het 'Proterozoic' gaat aanbreken...
Het tweede luik, 'Proterozoic', is een pak kalmer dan het eerste maar niet kalm in de zuivere zin van het woord. Ondanks al het heerlijke en efficiënt brutale en furieuze dat 'Hadean/Archean' te bieden heeft, is 'Proterozoic' interessanter, gevarieerder, vol schitterende climaxen en gewoonweg dieper. Korte opener 'Siderian' geeft de rustige, droevige toon met sampledrums, zweverige gitaarnootjes en atmosferische saxofoon aan die 'Rhyacian' voortzet. Het is niet te schatten hoe hoog het drama- en mysteriegehalte wel niet is dat wordt gebracht door de tweeledige gitaren, de keyboards, de dubbele zang, de variërende drums en de basgitaar die lekker z'n eigen ding doet maar toch fantastisch begeleidt. Ook de rol van de glockenspiel is belangrijk tijdens de rustige passage, maar die partij wordt begin minuut zes compleet weggeblazen door een schitterende, bombastische climax van gitaarmuren, zware trage drums , grunts en gekrijs. Na een kalme, verlammende passage komt de bombast terug voor meer met behulp van strijkers (viool, altviool en cello) van het Berlijns Filharmonisch Orkest. De luisteraar zal niet weten wat hem gegrepen heeft en wordt in de donkerste hoek van de kamer geworpen na dit schitterend, dramatiserend geweld.
Het plaatje loopt gewelddadig verder met 'Orosirian', waar een brute passage het voortouw neemt en in de helft wordt vervangen door een mysterieuze cleane gitaarpartij met rustige, hoge strijkers die zelfs wat weg heeft van het donkere karakter van melodieuze black metalacts als Emperor of Dimmu Borgir. Na een opbouwende overgang treedt weer een furieuze passage in die het geheel afsluit. Het instrumentale 'Statherian' wordt gesierd door samples over de menselijke aard en begint op zijn beurt dan weer rustig en obscuur met cleane gitaren en glockenspiel, maar naar het einde bouwt zich een schitterende climax op: opzwepende machinale gitaarriffs en drums nemen het over en barsten uit in een donkere, symfonische bom van orkest, hakkende gitaren en drums van jewelste. De echte kers op de taart is echter de finale van dit nummer. Er zijn gewoonweg geen woorden voor om te beschrijven hoe psychopathisch, kwaadaardig en donker de solitaire klavecimbeltoetsen klinken als de storm gaat liggen en dit instrument het nummer naar zijn einde laat zinderen. Maar er is meer: de gehele intro van 'Calymnian' klinkt alsof er een storm, een vulkaanuitbarsting, een vloedgolf of een combinatie van de drie op komst is. Dat 'Precambrian' over het ontstaan van de aarde gaat, wordt hier ten volle bewezen. Het primordiale, het rauw emotionele dat dit nummer weergeeft kent geen grenzen, onder andere dankzij alle gitaarpartijen (ook de superzware) en de tweeledige vocale aanval (waaronder Meta die de brul verzorgt).
Op 'Ectasian' en 'Stenian' zet The Ocean Collective hun dramatische, slepende doom metalaspect van de band voort, waar de strijkers ook weer hun rol opeisen, doorheen partijen van zang en snaarsectie en geluidslandschappen van gebrul en hakkende of open agressieve gitaren. De muzikale zee van 'Tonian' opent zich rustig, maar met de finale tonen van het nummer voelt de luisteraar dat het einde van een era aangebroken is, weergegeven door het zachte maar door mysterie gedragen instrumentale 'Cryogenian'.
In tijden van een grijze, onoriginele massa aan door Myspace populair gemaakte metalcore/deathcore/wat-dan-ook-corebandjes en zich vaak tot vervelens toe herhalende retrometalformaties is The Ocean Collective de uitgekozen band, het licht dat wél schittert, om wél een werk af te leveren aan de metalscène en aan de hele muziekwereld met een zodanige uitdaging, originaliteit, finesse én coherentie dat alle genrebarrières wegvallen. Dit is werkelijk een zonderlinge prestatie die zonder enige pretentie de rauwe, pure menselijke emotie en aard weergeeft, in al zijn afschuwelijke en prachtige kanten. Zoals Robin Staps zelf stelt, is 'Precambrian' een album dat absoluut in zijn geheel (artwork, teksten en muziek) geabsorbeerd dient te worden door de luisteraar. Meesterwerk, en kandidaat voor album van het jaar.
Meer over The Ocean
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
