Het New Yorkse collectief The No-Neck Blues Band (ook wel NNCK) is niet zomaar de eerste, de beste band. De heren kruipen zonder al te veel afspraken het podium op, improviseren een set bij elkaar en slagen erin niet alleen zichzelf maar ook het publiek te amuseren. Een groep moet wel van goeden huize komen om schijnbaar moeiteloos elementen uit freefolk, krautrock, psychedelica en free jazz te versmelten tot een boeiend geheel.
'Nine For Victor' is de opname van een concert dat de band in 2005 gaf op het gereputeerde Canadese FIMAV-festival (Festival international de musique actuelle de Victoriaville). Eigenaardig genoeg bevat het album negen vrij korte tracks terwijl de band doorgaans een concert vult met slechts twee of drie lang uitgesponnen psychedelische jams. Dergelijke bezwerende, bedwelmende uitspattingen zijn hier nauwelijks terug te vinden. Met uitzondering van een track pakt de band uit met nogal abstracte geluidscollages die het midden houden tussen vrije improvisatie en geluidsexperiment. Helaas leidt dat niet altijd tot een bevredigend resultaat. Zo dobbert de opener 'Cacao Grinder' stuurloos rond: de sputterende percussie, stotterende elektronicaklanken en het onduidelijk bas- en gitaargeneuzel weet maar niet te boeien. In de tweede track is wordt het monotone pianogehamer sterk op de voorgrond geplaatst in de mix, een beslissing die meer irriteert dan intrigeert.. Pas vanaf de derde improvisatie is er beterschap: het is een korte spookachtige intermezzo met grommende, vermolmde vocalen en ijle vrouwenzang, Daarna wordt het geluid opengetrokken en is het geheel eindelijk meer dan louter de som van de afzonderlijke bijdrages van de muzikanten. Zo imponeert het bedwelmende 'Lady Vengeance' met gefriemel, gepingel en geschuur op gitaren, vreemde keyboardklanken, enkele pianotoetsen en ijle percussie van shakers, bellen, cimbalen en toms. In de voorlaatste track 'Brain Soaked Hide' ontspint zich dan toch een knappe ritmische krautrockjam die doet denken aan eerder studiowerk alsook aan de recente passages van de band in België. Een sloom, meeslepend ritme van distortiongitaar, bas en percussie vormen de ideale springplank voor ontspannen solo's op melodica, keyboard en gitaar.
'Nine for Victor' mag dan wel een liveopname zijn, het album is zeker niet representatief te noemen voor het oeuvre of het livegeluid van The No-Neck Blues Band. Het toont een groep die voluit de kaart van het experiment trek, met niet altijd even geslaagde resultaten. Wie nog met de groep moet kennismaken, kan daarom beter starten met ander werk zoals bijvoorbeeld 'Sticks And Stones May Break My Bones But Names Will Never Hurt Me', 'Qvaris' of hun samenwerking met Embryo op het Staubgoldlabel (Embryonnck).
Meer over The No-Neck Blues Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
