Een terugblik op Humo’s Rockrally – de wedstrijd voor nieuw aanstormend muzikaal talent in rockend Vlaanderen – leert dat er opnieuw de nodige ruimte is voor alternatieve, softe gitaarpop. Prima plan dus van The Nicholsons, die zich wegens andere klemtonen niet hadden ingeschreven, om juist nu hun debuutplaat op de markt los te laten. Het kwintet uit Vlaams Brabant, dat grotendeels bestaat uit leden van Lapaz, lijkt immers een toverboekje te bezitten waarin de formules voor het maken van een goede, melodieuze indiepopsong netjes staan neergeschreven.
Het is duidelijk dat The Nicholsons veel sporen dragen van Lapaz. Zo zijn er fundamentele rollen weggelegd voor een vibrerende hammond op de achtergrond en harmonieuze samenzang, wat deze muziek een retro-touch geeft. Referenties genoeg dus voor dit titelloze album: van The Beatles tot Blur of van Belle & Sebastian tot de soloplaat van Tim Vanhamel, een andere poulain die door groot producerstalent Luuk ‘Shameboy’ Cox zijn ultieme muzikale vorm heeft gekregen.
Een internationaal geluid voor een typisch Vlaams gitaarproduct, het is eens wat nieuw. Net wanneer dit debuut net iets te glad en voorspelbaar (lees: Brits) dreigt te worden, pakken deze heren uit met een pompende rockballade als ‘Such a Life’ (”Heard it on the radio / breaking news / rock’n’roll just killed the blues”). Deze supersong bundelt de krachten van de Nicholsons: de psychedelische jaren ’60 inslag, de energie, de catchy harmonieën en gezapige samenzang. Ook het einde van dit elf songs tellende album heeft een verrassing in petto: een hoekige potenstamper ‘Magazines’ die de gladde songstructuren voor een keer durft te doorbreken met meer lef en uitdaging. Het zijn juist die noodzakelijke kleppers die de kleine minpuntjes van de band - een zanger die solo moeite heeft op te boksen tegen stevige partijen en iets te veel songs in eenzelfde, uniforme gitaarsound - maskeren.
Dit viertal heeft het keurig voor elkaar. Hun titelloze eersteling is er eentje met karakter waarvan het merendeel van de songs een prima singlepotentieel heeft. Het is dus maar te hopen dat een dynamisch label als Happyfew, dat nog maar kort de deuren geopend heeft voor niet dance-gerelateerde artiesten, voldoende slagkracht heeft dit gezelschap de plek te geven die het zonder enige twijfel verdient.
Meer over The Nicholsons
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
