Het gebeurt niet elke dag dat een jazzgroep uitgenodigd wordt voor het populaire BBC-programma Later with Jools Holland. Het Neil Cowley Trio viel deze uitzonderlijke eer te beurt naar aanleiding van hun tweede album 'Loud, Louder, Stop!'. Het trio met als bezetting piano, contrabas en drum heeft een duidelijke voorkeur voor moderne jazz en popmuziek. Dit was ook al te merken op het eerste album 'Displaced', waarvoor het de BBC Jazz Award voor beste album ontving in 2007. Met 'Loud, Louder, Stop!' zoekt de groep verder zijn weg en nestelt zich zo in het kielzog van andere moderne jazztrio's als The Bad Plus en het Esbjörn Svensson Trio.
De openingsseconden nemen meteen alle twijfels weg wat betreft de muzikale richting die de plaat zal uitgaan. Evan Jenkins telt als een echte rockdrummer af met "One, two, three, four!" waarna een stevige 4/4 groove en enkele herhaalde, bijna gehamerde tremolo-akkoorden van de piano weerklinken. 'His Nibs' is een krachtige opener die er voor zorgt dat de hoofden vanaf de eerste seconden al goedkeurend meeknikken. Toch is het een misleidende start want de rest van de plaat bevat een pak meer subtiliteit en diepgang. De composities van Neil Cowley lijken op het eerste zicht eenvoudig maar zitten vol dubbele bodems en onverwachte wendingen. De melodieën eisen de meeste aandacht op maar onderhuids zijn het de inventieve ritmes die het geheel voortstuwen. In de meeste stukken komt Cowley's lyrische kant tot uiting, maar ook zijn voorkeur voor moderne muzikale stijlen zijn nadrukkelijk aanwezig. In 'Scaredy Cat' contrasteert hij een impressionistische pianopartij met een slordig hiphopritme. Met enkele schijnbaar nonchalant geplaatste toetsen geeft hij het nummer nog wat extra karakter. Ook 'Clumsy Couple' heeft aanvankelijk dat hiphopelement in zich maar dat verdwijnt al snel om plaats te maken voor een meeslepende melodie waarrond dit bijna epische stuk zich verder ontwikkelt. In een mooi opgebouwde, melodramatische finale mogen vervolgens bassist Richard Sadler en drummer Evan Jenkins nog wat fijne accenten leggen. 'Ginger Sheep' is dan weer een erg speelse, bijna kinderlijk vrolijke compositie. Met zijn gejaagde, hobbelende melodie, waarbij Cowley de baspartij van Sadler ondersteunt, zou het wel de soundtrack van een grappige tekenfilm kunnen zijn. Het trio weet zich ook op andere momenten kostelijk te amuseren, met name in 'Captain Backfire', dat aarzelend begint maar plots een strak ritme en catchy refrein meekrijgt. Met zwaar akkoordenwerk boven op een rollende contrabas en no-nonsense drumwerk is het trio hier duidelijk beïnvloed door drum'n'bass.
Cowley is een begenadigd pianist maar pakt daar op deze plaat niet vaak mee uit. Op zijn tiende speelde hij als muzikaal wonderkind al een pianoconcerto van Shostakovich voor een uitverkochte Queen Elizabeth Hall, maar een korte tijd later keerde hij de klassieke muziek de rug toe. Na enkele avonturen bij tal van popartiesten wil hij zich nu bewijzen in het jazzcircuit. Dat de man wel degelijk piano kan spelen bewijst hij in het indrukwekkende 'We Are Here to Make Plastic', waar hij de puntjes even op de i lijkt te willen zetten met halsbrekende thema's en een duizelingwekkende solo.
Het Neil Cowley Trio heeft met 'Loud, Louder, Stop!' een erg leuke plaat gemaakt vol verrassing en afwisseling. De composities gaan van speels tot diepzinnig en intrigerend terwijl het voor de luisteraar allemaal verrassend vlot te verteren blijft.
Meer over The Neil Cowley Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
