The Mountain Goats is het muzikale vehikel van de Amerikaanse singer-songwriter John Darnielle. De artiest heeft met steeds wisselende gastmuzikanten tal van platen opgenomen, die in grofweg twee periodes zijn op te delen. Van het begin van de jaren '90 tot net na de eeuwwisseling bestonden The Mountain Goats' platen uit klaaglijke lo-fi-songs, veelal gewoon thuisopnames van Darnielle's nasale stem en zijn kwikke gitaarspel. Toen de artiest in 2002 tekende bij het gekende indielabel 4AD sloeg hij een nieuwe weg in: 'Tallahassee' was een conceptalbum over een gedoemd alcoholisch liefdespaar en klonk opvallend clean en rijk gearrangeerd in vergelijking met zijn oudere werk. Sindsdien is The Mountain Goats begonnen aan een tweede fase in zijn carrière: elk album klinkt muzikaal uitgewerkter en sterker dan het vorige, met als een voorlopig hoogtepunt deze 'Heretic Pride'.
Directe voorgangers 'The Sunset Tree' (2005) en 'Get Lonely' (2006) mochten dan wel rijker klinken dan The Mountain Goats' oudere werk, uiteindelijk bleven het echte singer-songwriterplaten. Muzikaal speelde Darnielle's akoestische gitaar de onbetwiste hoofdrol en konden alle verdere instrumenten als supplementaire, sfeerscheppende franjes worden beschouwd. Op 'Heretic Pride' gaat de gitaar echter op in het muzikale totaalbeeld: bas en drum spelen een grotere rol dan voordien en strijkers, piano en leadgitaar voegen vaak essentiële melodische elementen toe. Het lijkt wel alsof Darnielle voor het eerst een popalbum heeft willen maken en dat gaat de artiest verrassend goed af. De energieke opener 'Sax Rohmer #1' gaat over naar huis gaan en staat in schril contrast met het donkere 'This Year' op 'The Sunset Tree': waar Darnielle toen zong "I'm gonna make it through this year / If it kills me", juicht hij nu "I'm coming home to you / If it's the last thing that I'll do". Tekstueel was Darnielle altijd verknocht aan sombere, semi-autobiografische thema's: het ademstokkende 'The Sunset Tree' handelde voornamelijk over de mishandelingen van een dronken stiefvader en 'Get Lonely' was een verstilde break-up-plaat die de eenzaamheid van Darnielle's ik-figuur tot epische proporties uitvergrootte.
Met 'Heretic Pride' breekt de artiest niet echt abrupt met die traditie, maar de teksten klinken voor het eerst opvallend monter, vaak ronduit opgewekt. De liefdesrelatie die in de meeste songs wordt bezongen is gezond, voorspoedig en stabiel. Het is alsof Darnielle na de jarenlange miserie het leven heeft durven omarmen en zijn nieuwgevonden optimisme klinkt door in de aanstekelijke songs. Het fantastische titelnummer (vertaalbaar als "de trots van de ketter") bezingt de vreugde van een goddeloos bestaan, in de zin dat het hoofdpersonage genoeg heeft aan zijn eigen geest en omgeving om zin te geven aan het bestaan. Dit wekt de wrevel op van de Amerikaanse goegemeente: "They come and pull me from my house / And they drag my body through the streets". Ondanks de nogal gewelddadige beelden die Darnielle schetst klinkt hij vrolijk, uitdagend zelfs: "I start laughing like a child / And I mark their faces one by one / The transfiguration's gonna come for me at last / And I will burn harder than the sun". Verder wordt er stevig gerockt in 'Lovecraft in Brooklyn', maar de dramatische sfeer leunt wat te dicht aan bij de recente muzikale pogingen van Nick Cave om echt aan te spreken. Net als vroeger kan Darnielle's voorliefde voor drama soms een te grote rol spelen in zijn songs: ook 'In the Craters on the Moon' ligt wat te zwaar op de hand – een geval van muzikale overacting, als het ware. Deze wat mindere songs wegen echter geenszins op tegen schoonheden als het bekoorlijke 'How to Embrace a Swamp Creature' of 'Marduk T-Shirt Men's Room Incident', voorzien van hemelse backing vocals die herinneren aan het vroege werk van Leonard Cohen.
The Mountain Goats' teksten hebben altijd centraal gestaan – vaak primeerden ze uitgesproken op de muziek – maar op 'Heretic Pride' kan men zich volop laven aan sterke melodieën en lieflijke arrangementen zonder zelfs maar enige aandacht te besteden aan wat Darnielle nu precies zingt. Dat zou echter zonde zijn, want op 'Heretic Pride' laat de man zich opnieuw gelden als een volwaardige Amerikaanse auteur, iemand die in een song een kortverhaal kwijt kan. Darnielle kan, net als Sufjan Stevens, kleurrijke taferelen schetsen met een paar luttele woorden. Dat de artiest zich voor het eerst in even indrukwekkende mate heeft gewijd aan de uitwerking van het muzikale luik is reden tot vreugde.
Meer over The Mountain Goats
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
