The Most Serene Republic is de eerste groep op het Canadese Arts & Crafts-label dat niet op één of andere manier verwoven is met Broken Social Scene. Toch deelt hun debuut 'Underwater Cinematographer' verscheidene kenmerken met de labelgenoten. De zes jongeren uit de verre buitenwijken van Toronto maken namelijk ook zeer poppy muziek en hebben een voorkeur voor uitgewerkte songstructuren.
Het geheim van het album zit hem in de kleine of grote verrassing dat elk nummer in zich draagt. Dat kan gaan van een kleine verschuiving in de song, tot het nemen van een onverwachte wending zoals in 'The Protagonist Suddenly Realizes What He Must Do in the Middle of Downtown Traffic'. Naast de prijs voor langste titel en beste nummer wint het lied ook op compositorisch vlak. Een zoete zang wordt begeleid door gitaren en zacht neergelegd op een bedje van synthesizers, als plots de piano het nummer kaapt met een deuntje dat de rode draad wordt door het vervolg van de song. Ook bijzonder mooi is '[Oh] God', dat met een opvallend gevarieerde drumpartij spanning opbouwt en omgeven wordt door veel violen. 'In Places, Empty Spaces' pakt het ietwat anders aan. Daar worden een mechanische beat en een hoog belletje ondergedompeld in een lawaaierige synthesizerlaag en een vage stem. Het lied lijkt er voortijdig de brui aan te geven, maar barst dan toch weer prachtig open. Jammer genoeg ontbreekt er een boeiend element. Ook nummers als 'Content Was Always My Favourite Color' (dat verder bouwt op de 'Prologue') en 'King of No One' lijden onder dat gemis. Toch staat er nog heel wat merkwaardigs op 'Underwater Cinematographer'. In 'Proposition 61' zit een niet mis te verstane verwijzing naar The Beatles door het roepen/zingen van 'He took a sad song and made it better'. De plaat sluit af met een orgie van bizarre, elektronische geluidjes onder de naam 'Epilogue'. Het is een goed excuus.
Er zijn echter weinig excuses om 'Underwater Cinematographer' niet te beluisteren. Een ervan is dat het geluid vaak vrij ijl uitvalt, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de variatie. The Most Serene Republic gaat van mooie, ijle songs naar strakke, rockende gitaren om te eindigen met uitgesproken elektronica. Wie doet beter?
Meer over The Most Serene Republic
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
