The Mars Volta vormt altijd stof tot discussie. Frontman Cedric Bixler Zavala en gitaargod annex muzikaal brein Omar A. Rodriguez-Lopez verlieten de legendarische post-hardcoreformatie At the Drive-In om zich te verdiepen in progrock en psychedelica. Volgens de ene getuigt hun verzamelde oeuvre van buitenaardse genialiteit, volgens de andere rijdt het duo zich vast in oeverloos gepiel en intellectualistische navelstaarderij. De waarheid ligt wellicht ergens in het midden: debuutplaat 'Deloused in the Comatorium' (2003) en magnum opus 'Frances the Mute' (2005) zijn twee fikse uppercuts waar menig meerwaardezoeker nog steeds niet goed van is. Na het pretentieuze gefröbel van 'Amputechture' (2006) en de afmattende achtbaan van 'Bedlam In Goliath' (2008), leek The Mars Volta echter aan herbronning toe.
Op het nieuwe 'Octahedron' laat de groep de bizarre tempo-, maat- en andere wisselingen achterwege ten voordele van haast toegankelijk songmateriaal. 'Since We've Been Wrong' heeft genoeg aan klassiek gitaargetokkel, doorleefde vocalen en bescheiden elektrische gitaar. Er valt zelfs een refrein te ontwaren. Ook het groovende 'Teflon' grossiert in een soort mid-tempo, spacey esoterie die men niet van The Mars Volta zou verwachten. Rodriguez-Lopez strooit nog steeds kwistig met vervormde gitaarlicks en weirde effecten, maar het loopt nergens de spuigaten uit. De bijna acht minuten durende ballade 'With Twilight As My Guide' weet helaas slechts matig te boeien. Zo blijft het wachten op een eerste uitbarsting: pas in het stuiterende 'Cotopaxi' wordt het gaspedaal ingedrukt. Stomende funkritmes botsen alle kanten uit, Bixler Zavala mag zijn hyperkinetische zelf zijn en de gitaarriedels vliegen de luisteraar om de oren. 'Desperate Graves' weet zijn instrumentale gekte zeer goed te doseren, terwijl het slepende 'Copernicus' experimenteert met een knisperende elektronische drumbeat. Afsluiter 'Luciforms' barst pas na vier minuten open en mag de plaat op orgastische wijze uitgeleide doen.
De liefhebbers van het devies "zot, zotter, zotst" blijven met 'Octahedron' op hun honger zitten. Het doet vermoeden dat de anders zo alomtegenwoordige Rodriguez-Lopez zich verveeld heeft tijdens de opnames van het album. Voor het eerst sinds 'Frances the Mute' resulteert dat echter in een coherente, indringende lap psychedelische rock. Echt overweldigend is het zelden, maar 'Octahedron' zal de geschiedenisboeken ingaan als de plaat waarmee The Mars Volta weer beluisterbaar werd.
Meer over The Mars Volta
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
