De teloorgang van Sentenced ligt ondertussen al even achter de heren, maar stilzitten zat er voor de respectievelijke leden niet in. Zanger Ville had al Poisonblack, een tijd terug dook Kypck op, en nu is er The Man-Eating Tree. Hoewel de kans niet onbestaande is dat ook deze act vergeleken gaat worden met het moederschip, toch staat ook deze act netjes op eigen benen en wat meer is: 'Vine' is zowaar een erg sterke plaat met voor elk wat wils.
De recepten voor dit geheel zijn nochtans niet verrassend of vernieuwend. De band maakt gretig gebruik van relatief rustige gitaarpassages, die veelal opgebouwd zijn rond potig riffwerk en huilende melodieën die gelukkig nooit huilerig worden. Ook het solide drumwerk staat vooral in het teken van geen slag te veel, en de spaarzame versnellingen of dubbele basdrumpassages zijn daardoor een pak potiger dan bij bands die deze constant gebruiken.
Zanggewijs doet The Man-Eating Tree zowaar een beetje denken aan het Nederlandse Kane, maar dan ietsjes zachter. Dat is nauwelijks kritiek, want het valt niet te ontkennen dat frontman van die laatstgenoemde act een potje kan zingen. In ieder geval, die breekbare stem past heerlijk bij de melancholische nummers van The Man-Eating Tree (geweldige bandnaam, overigens).
Op tracks als 'Lathing A New Man', 'This Longitude of Sleep' of 'Amended' laat de band horen dat ze op zeer mooie wijze een gevoelige snaar kunnen raken. Het is net alsof Finnen, mede dankzij het klimaat daar in het hoge Noorden, beter kunnen verwoorden hoe desolaatheid, eenzaamheid of tristesse klinken. Dat betekent niet als zou 'Vine' een ongelofelijk depressief album zijn, integendeel. De melancholie klinkt overtuigend, maar nergens té.
De formule voor een song is alweer bedrieglijk eenvoudig, maar zo puik uitgevoerd: de vrij stevige ritmepartijen maken een goed bed waar steevast zweverige, mineurgetinte solo's en melodieën doorheen mogen zweven, en de ijle zang maakt het beeld van een eenzame wandelaar in de sneeuw volledig af. De band heeft trouwens een sterke adaptatie van The Moody Blues' 'Nights in White Satin' gemaakt, dat zowaar klinkt als een nummer van The Man-Eating Tree zelf.
Wie de muziek graag emotioneel heeft zonder stroperig te worden, melodieus zonder riedelachtig te klinken en overtuigend weet te zijn in elke vezel, is bij deze act aan het juiste adres. 'Vine' is zonder meer een zeer mooi plaatje dat perfect geschikt is voor die momenten waarop een mens zich emotioneel voelt.
Meer over The Man-Eating Tree
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
