‘Smart Flesh’ is de derde worp van de jongens (en vrouw) van The Low Anthem. Vorige zomer stonden ze geprogrammeerd in de Marquee op Pukkelpop, waar ze totaal verloren gingen in de bassen van de Chateau. The Low Anthem moet het dan ook niet hebben van decibels en gierende gitaren, maar van mooi uitgebalanceerde muziek. Hun vorige plaat ‘Oh My God, Charlie Darwin’ kon op heel wat bijval rekenen. Vraag is of ze op datzelfde elan voort kunnen gaan.
‘Apothecary Blues’ wordt ondersteund door een zware bas die de hartslag van het nummer vormt. De mondharmonica en de vrouwenstem maken het nummer volledig. ‘Boeing 737’ schakelt een paar versnellingen hoger, raast als het vliegtuig waarnaar in de titel verwezen wordt over en laat de luisteraar lichtjes verweesd achter. Hoe vaak komt het immers voor dat Dylan en Arcade Fire elkaar ontmoeten in een nummer dat dan ook nog eens van uitstekende kwaliteit is. ‘Love And Altar’ brengt de luisteraar opnieuw met de beide voeten aan de grond met een tempo dat heel wat lager ligt en een ijle samenzang. ‘Hey, All You, Hippies!’ schroeft het tempo op en een mens zou zowaar denken dat Bob Dylan de zangpartijen voor zijn rekening neemt. Het gevoel in een barn belandt te zijn in een van de zuidelijke Amerikaanse staten is nooit veraf. ‘I’ll Take Out Your Ashes’ wordt enkel begeleid door een banjo, waardoor het nummer baadt in een erg droeve sfeer. Als op het einde ook het geroezemoes, dat tijdens de rest van het nummer reeds af en toe de kop op steekt, iets aanzwelt, wordt het begrafenisgevoel nog meer versterkt. Afsluiter ‘Smart Flesh’ duurt een tweetal minuten te lang en is daarom dan ook een ietwat onwaardige afsluiter voor een plaat die een mooier einde verdient.
The Low Anthem vindt zijn inspiratie in dezelfde contreien als voor de vorige plaat. Bij momenten komen grote troubadours als Dylan en Young –ook Stills, Crosby en Nash zijn niet weg te denken- naar boven. Het volgende moment klopt blues-rock aan de deur en ook Arcade Fire en de etherische samenzang van Fleet Foxes mogen bij momenten meespelen. Toch verwordt ‘Smart Flesh’ niet tot een kopie van voorgenoemden, maar zorgt de groep voor een eigen inkleuring. Puik werk.
