Rechttoe, rechtaan: the Lords of Altamont snoeren de luisteraar onmiddellijk de mond met hun fikse garagerock. Bovendien ze bewijzen ze met hun tweede plaat dat ze in de studio al even energiek zijn als op het podium. Dit is een bende rockers volgens het boekje, compleet met tatoeages, gescheurde spijkerbroeken en zwarte leren jassen. Net zoals op hun debuutalbum 'To Hell with the Lords of Altamont' stuwen ze de luisteraar ongenadig voorwaarts, zodat het na afloop van de plaat lijkt of er een amfetaminestorm van 35 minuten en 31 seconden heeft plaatsgevonden.
The Lords of Altamont leveren wat ze onrechtstreeks door hun motorbende-imago beloven. De elf songs op 'Lords Have Mercy' zijn stuk voor stuk botte, maar groovy punkrock-nummers, gespeeld met het soort nonchalance dat de hedendaagse garagebands zo identiek maakt aan hun oorspronkelijke collega's in de Verenigde Staten van de jaren '50. Muzikaal is er dus weinig originaliteit te vinden op dit album, maar daar draait het voor een groep als deze natuurlijk niet om. De riffs mogen dan allemaal gerecycleerd zijn uit het werk van illustere voorgangers zoals Duane Eddy of de Stooges, maar dat speelt nauwelijks een rol. Openingsnummer 'Cyclone' onthult meteen de blauwdruk voor de andere tien songs op het album: net zoals 'Live Fast' of single 'Action' is het nummer snel, heavy en opzwepend, gebouwd op een strakke strofe / refrein-structuur. Ook tekstueel blijft de band consequent: zo wordt op het swingende 'Tough as Nails' mooi uitgedrukt hoe de Lords of Altamont zichzelf als de stoerste groep van het moment profileren ("Think you're tough as nails / Baby that's alright / Think you're tough as nails / And you're looking for a fight / Give yourself a chance and you might take your life" ). Toch is dit album geen vier plaatjes waard: er zijn hedendaagse collega's (zoals The Reigning Sound) die het allemaal net iets beter doen, en hoewel het garagerock-genre op zich nooit veel originaliteit te bieden heeft gehad, waren het altijd net de bands die iets extra met het genre deden, die op de aandacht van het publiek konden rekenen.
'Lords Have Mercy' is een fijn album zonder ook maar één slechte song, maar helaas ook zonder enig spoor van originaliteit of fantasie. Hierdoor laat de plaat een beetje een eentonige indruk na, wat dankzij de relatief korte duur van het geheel gelukkig weinig stoort. Er is weinig aan te merken op de Lords of Altamont: het is alsof ze het boekje van de rock 'n' roll letter voor letter volgen, en dat levert hen naast een feilloze live-reputatie jammer genoeg ook een enigszins dorre luisterervaring op.
Meer over The Lords of Altamont
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
