Weinig rockmuziek wordtdoor critici en media zo stiefmoederlijk behandeld als deze die vermengd wordt met volksmuziek. De erfenis van de ook al zwaar onderschatte Pogues – nog steeds actief en tegen alle hardnekkige geruchten in een perfect geolied, niét permanent straalbezopen octet – vindt maar met mondjesmaat de weg naar het grotere publiek. De Amerikaanse bands Flogging Molly en Dropkick Murphys zetten momenteel de toon in het genre, terwijl er daarbuiten vrij veel gebeurt.
Het Londense collectief The Lagan is zo’n groep die een eerlijke kans verdient. Hoewel ze zelf blijven beweren dat hun album de weerslag van een uit de hand gelopen hobby is, is ‘Where’s Your Messiah Now’ zonder meer een topper in het genre. De vrij lange intro van drums en tin whistle in de opener ‘Staring The Devil In The Eye’ leidt naar een dynamisch rockende meezinger met een hart voor de Anglo-Ierse folk. Het uptemposfeertje duurt verder in ‘Sailin’ East’, waar de tin whistle van Andrew MacLean moedig tegengewicht blijft bieden tegen het bas-, drum- en rockgeweld. De grootste meezinger zal vermoedelijk wel ‘Same Shite, Different Night’ zijn, een nagenoeg perfecte combinatie van punkrock en folk die niet minder vraagt dan al dansend meegezongen (of gebruld) te worden. Ideale song om mee op te staan ook. ‘Guinness ‘n’ Chips’ en ‘Sunny Day In Southie’ zijn al even vrolijke deuntjes.
Wanneer ook het vaatje traditionals wordt geopend, met ‘Star Of The County Down’ en ‘The Good Ship Lagan’ (een variant op het matrozenlied ‘What Shall We Do With The Drunken Sailor’, kan het niet meer stuk. Alleen ‘I’ll Tell Me Ma’ heeft geen enkele meerwaarde, maar het ontroerend gebrachte ‘Fields Of Athenry’ (eerst ingetogen waarna de rockbeat inzet) compenseert dit dipje ruimschoots. En dat het de band niet alleen om pret maken te doen is, bewijst ‘Work Away’. Zanger/gitarist en voornaamste songsmid omschrijft dit pareltje als geïnspireerd door katholiek schuldgevoel. Het ontdekken mee dan waard.
