Van sommige muzikanten valt nog min of meer aan te nemen dat ze er mee zouden wegkomen: een opera ingebed in de poptraditie. Colin Benders, beter bekend onder zijn artiestennaam Kyteman, zou men het echter niet nageven Pink Floyd-gewijs een genreoverstijgend statement op plaat te zetten. Hoewel zijn 'The Kyteman Orchestra', eigenlijk een titelloze plaat in een frisse bezetting, geen nieuwe 'The Wall' is, betreft het hier wel een album waarin de muzikant bewijst met heel veel stijlen overweg te kunnen. Hier met genre-namen beginnen goochelen, zou weinig hout snijden: met zijn orkest maakt Kyteman geen uitstekende jazz, noch de betere electro, noch vernieuwende hiphop. Wel gooit Benders het hele zootje mooi door elkaar, om er zonder veel bombarie een erg onderhoudende rit mee in elkaar te steken.
Neem bijvoorbeeld de intro, waarin een bijna prekende trompet meteen de toon zet voor een plaat die met monumentale klanktapijten wil uitpakken. Zo is het ook in 'While I Was Away' meteen voor een tweede keer raak: men zou het opdrijven van het volume ergens middenin een goedkope truc kunnen noemen, maar met de toevoeging van de drums en het koortje laat het effect zich nu eenmaal niet versmaden. Liefhebbers van Kyteman ruigere werk zullen zich misschien verslikken in de strijkers die af en toe onder heftige climaxen worden gekleefd en zo een nogal aristocratische variant lijken op de middelvingers die Kyteman eens ophield naar de politie van de goede smaak. Anderzijds ligt ook het woord "kitsch" voor het grijpen, maar Benders gebruikt de instrumenten niet op een oppervlakkige, opzichtige manier: hij gooit kopers en een strijkkwartet gewoon in de strijd alsof dat nu eenmaal zijn idioom is. De naturel waarmee The Kyteman Orchestra de decibels opdrijft en weer afbouwt, is precies wat hun titelloze plaat zo te genieten maakt: niet meteen repertoire voor de grootste fijnproevers, maar heerlijke muziek en met hartstocht gemaakt, om zich in een beweging door te laten meevoeren. Dat contrasterende genres geen werelden zijn die onverzoenbaar zijn, is hier trouwens een voldrongen feit. De brokjes funk die het rapnummer 'Truth or Dare' binnensluipen, zijn daar een treffend voorbeeld van. Uit het marsachtige begin van 'Angry at the World' tovert Kyteman dan weer een splinterbom tevoorschijn die onderweg ontbrandt totaal ontaardt. Verder is er ook ruimte voor ballades, zoals het sterk aan Gershwins 'Summertime' schatplichtige 'Long Lost Friend'. Ondanks dat het hier lijkt alsof Kyteman leentjebuur heeft gespeeld, is het een van de hoogtepunten van de plaat.
Eerlijk: het album staat vol van de uitstekende nummers. Toch lieten de media zich nogal mild uit over Kytemans nieuwste creatie. Waarom? Een reden zou kunnen zijn dat het album – ondanks zijn symfonische allures – niet gesofisticeerd genoeg klinkt. Dat argument valt echter eenvoudig te ontkrachten met de boodschap dat het een cd is die de sfeer die men voor ogen had, uitstekend weet op te wekken, zeker met de sterke eerste helft van de plaat. 'The Kyteman Orchestra' is daarom niet een van de ontdekkingen van het jaar, maar toch petje af voor de kleine geluidswonderen die Benders hier presenteert.
