The Klezmatics zijn niet cool of indie en tot overmaat van ramp hebben ze voor 'Wonder Wheel' nog een Grammy gewonnen ook. De alternatieve muzieksector kan de messen al slijpen, ware het niet dat de band op 'Wonder Wheel' de oudste truc ter wereld bovenhaalt om iedereen te sussen: excellent songschrijverschap.
Hoewel accordeonist/gitarist Lorin Sklamberg en violiste Lisa Gutkin zoals steeds de zangpartijen van de band domineren, maakt 'Wonder Wheel' eens te meer duidelijk dat The Klezmatics geen standaardband zijn rond een frontman of –vrouw. Alle vaste leden van de groep schreven songs voor deze plaat, allemaal op onuitgegeven teksten van folkicoon Woody Guthrie. De muziek van The Klezmatics sluiten daarbij nauw aan bij de teksten van Guthrie: geen grote dramatiek, maar herkenbare wensen, verlangens en bespiegelingen met een kleine knipoog.
Experimenteren is er op deze cd niet bij. Keer op keer mikken de songs op het hart, eerder dan op het verstand en even vaak schieten ze raak: ongegeneerd melodisch, onweerstaanbaar en puur met als bonus enkele instantklassiekers en zelfs onvervalst hits. Wie The Klezmatics kent of verwacht als een duidelijke klezmerband zal bij 'Wonder Wheel' wel even vreemd opkijken. Joodse muziek is op deze plaat immers slechts een van de vele invloeden waar de groep zich aan laaft, naast ontroerende folk, voorzichtig bezwerende psychedelica, oosterse muziekkruiden of gouden musicalmelodieën die zo weggelopen zouden kunnen zijn uit 'Les Misérables'.
Een mooi voorbeeld van complexloos schrijverschap is de opener 'Come When I Call You', een kinderlijk aftellied, dat de luisteraar onschuldig waarschuwt voor destructieve kracht van de oorlog. Even ontwapenend zijn de folksongs: van het plechtstatige 'Holy Ground', de Schotse weemoed van 'From Here on In' tot het ontroerende 'Orange Blossom Ring'. Het klassieke, haast onbenullige volkverhaaltje van liefde en verlies put haar kracht hier uit de diepgang van de eenvoudigste volksmuziek, waarbij de elektrische gitaar voor een donker randje zorgt.
Voor expliciete klezmer is het wachten op het oorlogslied 'Goin' Away to Sea' met de ingehouden dansambiance van accordeon en blazers of op joodse waggelmars 'Condorbird'. Wanneer de groep de oosterse toer opgaat, begint de muziek rond haar eigen as te draaien, waarbij vooral 'Pass Away' schatplichtig is aan de Indische periode van de Beatles, terwijl 'Wheel of Life' laveert tussen oosterse melodieën, Turkse pop en balkanfeestmuziek.
Ondanks al deze ontroering en aanstekelijkheid zal de goedmenende, zelfverklaard kritische muziekliefhebber het meest me de ogen knipperen bij 'Mermaid's Avenue' en 'Heaven'. De eerste track (een compositie van trompettist Frank London) is een verslavende zomerhit in wording die dankzij de vrolijke blazers en het bijzonder fijne arrangement zelfs de grootste zwartjas aan het dansen kan krijgen. Op het afsluitende 'Heaven' bezingt Guthrie – met de nodige zelfrelativering – zijn utopisch rechtvaardige maatschappij met duidelijke communistisch inslag. De muziek van bassist Paul Morrissett legt een heerlijke naïeve strik rond de cd, waarbij het gênant lipbijten en natte ogen krijgen is.
Zo ontroerend, aanstekelijk, toegankelijk en muzikaal als 'Wonder Wheel' worden cd's zelden gemaakt. Het valt dan ook te hopen dat de Donna's, Q's en 4FM's van deze wereld het schijfje snel ontdekken. Hun muzikale programmatie en publiek zullen er wel bij varen.
Meer over The Klezmatics
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
