Filmmuziek hoeft niet perse ondergeschikt te zijn aan het beeld. Dat bewijst The Killimanjaro Darkjazz Ensemble met hun soundtracks voor imaginaire cultfilms in de trant van Nosferatu en Metropolis. Aangezien de luisteraar de film niet kent, is het een vereiste dat de muziek op zichzelf overeind blijft en tot de verbeelding spreekt. Met ‘Here Be Dragons’ oftewel ‘Hic Sunt Dracones’ exploreert het ensemble de onbekende oorden van ons duistere fantasievermogen.
Na hun zelfgetiteld debuutalbum is de, ondertussen, zevenkoppige band toe aan haar tweede studioalbum. Positief is dat ‘Here Be Dragons’ dit keer meer ademruimte bevat waardoor het rustiger en evenwichtiger overkomt. De groep zoekt haar inspiratie ook minder in de doodse sferen wat de muziek ten goede komt: minder zwart en meer tintverschillen in het geluidspallet.
In de symbiose tussen de elektronica en de akoestische instrumenten zoals viool, gitaar en cello zit veel gevoel. Die komt vooral naar boven in de constante nummers die niet het doel hebben te overweldigen maar eerder het thema uit te bouwen. De climaxen zijn soms iets té melancholisch zodat ze wat melig overkomen. Het begin van ‘Mists of Krakatoa’ is bijvoorbeeld echt pakkend. Charlotte Cegarra’s hemelse stemgeluid blaast leven in de eenzame sfeer zodat het nummer hoopvol overkomt. Jammer genoeg verwatert het nummer in het slot als het geluid wordt overstelpt met drama.
De nummers waarin The Killimanjaro Darkjazz Ensemble een walm aan geluid voorschotelt aan de luisteraar zijn veleer het best. ‘Lead Squid’ en ‘Samhain Labs’ zijn net niet concreet genoeg zodat de luisteraar genoeg impulsen krijgt om zijn eigen leefwereld te vormen.
Met wat meer abstractie en een tikkeltje minder bombast had ‘Here Be Dragons’ waarschijnlijk beter geklonken. Wie muziek zoekt voor een eenzaam moment of een nachtelijke herfstwandeling moet dit desondanks zeker eens checken.
