Hoe dik kan een artiest het er allemaal op leggen? Twee worstelende mannen met ontbloot bovenlijf op de hoes en een vette albumtitel ‘Nude’ erboven en een openingszin als “take off your clothes, I want to see you naked”: het kitscherige avant-gardegezelschap The Irrepressibles houdt van (homo)seksuele provocatie, zo blijkt. De muziek waarmee liefdesgod Jamie McDermott en zijn negen apostelen uitpakken, draagt dankzij een erg theatrale uitstraling iets mysterieus, sensueels met zich mee. In de pers wordt gewag gemaakt van het genre chamberpop: een mengelmoes van klassiek, popmuziek en dramatiek.
Op komende Valentijnsdag zal tweede single ‘Two Men in Love’ uitgebracht worden. Bronski Beat is de Like die bovenaan de Facebookpagina van deze groep prijkt. Het lijkt wel of McDermott er echt van houdt tegen de schenen te schoppen, zo vingerdik ligt het er allemaal op. Een heuse cabaretuitstraling, barok verkleedpartijen met bepoederde gezichten: de Britse band lijkt een reïncarnatie van de glamrock na te streven.
Gelukkig houden de Londenaars het muzikaal iets subtieler. De derde langspeler opent in een donkerblauw minimalisme met een stemmige sonate van viool en cello. De sombere, semiakoestische gitaar van ‘Pale Sweet Healing’ sluit daar qua sfeer naadloos op aan. Dan volgt echter de heel bijzonder vervormde stem van McDermott in een hoog, kaal en toch er breed opengetrokken register, als een mens die in een ijskristal opgesloten zit. Het probleem is vooral dat de luisteraar in datzelfde kristal gevangen zit en de leidende figuur nogal penetrant en akelig oproept om alle kledingstukken uit te trekken. Uithalen met een castratenfalset maken de confrontatie des te mysterieuzer en griezeliger, evenals de klagende cello en het kerkklokkenspel dat het nummer komt verrijken. Een pianomelodie wordt ingezet en ontluikende drums en strijkers toveren het stuk om tot een majestueus, fantasieprikkelend geheel.
Die grootheidswaanzin komt op deze plaat wel meer terug. Heuse klassieke partijen trachten een bombastische euforie op te wekken en staan in schril contrast met de eerder intieme basis van de meeste van de tien liedjes en de holle, kille zang. Jamie McDermott is overduidelijk fan van Sigur Rós. Een eenvoudige pianomelodie groeit in ‘Two Men in Love’ uit tot een gelaagde symfonie van strijkers, gitaar, donderende drums en elfenzang waarin verschillende melodieën een mooie harmonie bereiken. Helaas gebeurt de klim niet altijd even stelselmatig, maar soms vrij abrupt. De echte structurele finesse die de IJslanders wel aan de dag leggen, ontbreekt.
Daarnaast hebben The Irrepressibles ongetwijfeld dagen en nachten zitten schroeven aan de balans en het totaalgeluid van dit album, met een nogal apart resultaat. Zo blijken de instrumentale partijen nogal stevig in elkaar geschoven en blijft een echt groot klankpalet, zelfs in de orkestrale climaxen, achterwege. De subtiele elektronica die wordt ingeschakeld, krijgt daarentegen wel de finesse die het verdient. Voorzichtig ontluikende onderwaterbeats in ‘New World’ of overdreven ontdubbelde stemeffecten die in de vele “aaaah” en “ieeeh” sfeerkoren worden ingezet, zitten in het diepst van deze muziek verwerkt.
Het lijkt wel of dit album voortdurend met gevoelens en emoties speelt. Het geheel klinkt aantrekkelijk, als een straatlamp voor een nachtvlinder, maar wie te dichtbij dreigt te komen, loopt het gevaar van verbranding. Kunst of kitsch, het is een prangende vraag. Echt van deze cd houden, vraagt duidelijk om een erg open … geest.
