Onbegrijpelijk waarom de wereld nog niet aan de voeten ligt van deze Canadezen. The Hidden Cameras staan, ook op hun derde plaat, garant voor 'vrolijk', 'lachen', 'gelukkig'. Hun erg vlotte folkpop zorgt immers niet enkel op het podium voor leuke interacties, maar dient ook prima als zomerse luistermuziek. Met schijnbaar het grootste gemak zorgt de negenkoppige bende gedurende dertien liedjes voor veel vertier en genot en laten het beste van lichtvoetige indiebands uit de jaren '90 bovenkomen.
The Hidden Cameras roepen dus handenvol leuke gevoelens en invloeden op, zonder ook maar één ogenblik als 'cliché' over te komen. Vooral de stem van Joel Gibb lijkt de ene keer een imitatie van Peter Buck (REM), dan weer Morrissey (The Smiths) of zelfs David Byrne (Talking Heads). Zo is opener 'Death of a Tune' met zijn speelse ballroomsfeer pure REM-op-speed. Met een strak afgemeten, galopperend tempo roept de groep maatpaktaferelen op. Het al even gedreven 'Lollipop' raast als een versnellende trein verder op Herman Van Veens hitsige 'Opzij, opzij, opzij' ritme. Maar het hoeft niet altijd zo snel te gaan voor The Hidden Cameras. 'Heaven Turns to' is een bloedmooie ballade met melancholische viool waar de (vaderlands)liefde van afdruipt. Het akoestische, met gitaar en strijkers opgeluisterde 'Fee Fie' lijkt op een mooi ontluikende ballade in verschillende coupletten die telkens fijn met één tik op de triangel afsluiten. Zo zorgt de groep voor stuk voor stuk gemakkelijk verteerbare hoogvliegers. The Hidden Cameras kennen duidelijk wat van songschrijven af. Aan deze plaat is duidelijk veel toewijding en geduld gestoken. Songs zijn compact, overtuigend en bevatten zowel een aangename vertrouwdheid als een verfrissende originaliteit. Let maar eens op de eenvoudige melodieën, maar tegelijkertijd op de vele instrumentale bijdragen van strijkers, fluit of klokkenspel die op de achtergrond mee de sfeer opbouwen. In de titeltrack mag iedereen even mee in de handen klappen, terwijl belletjes rinkelen en Gibb zich heerlijk afzet tegen over-educatie ("awoo, awoo").
'Awoo' is een plaat die bol staat met pure, 'populaire' muziek. Niet één ogenblik verdwijnt het gelukkige gevoel bij beluistering ervan of ruiken The Hidden Cameras – in tegenstelling tot veel hedendaagse gitaarpop-hypes - naar geforceerde, commerciële toestanden. Awoe dat niet meer mensen van deze groep gehoord hebben. Heren managers, directeurs, ministers of presidenten, luister even naar dit plaatje alvorens de werkdag aan te vatten. De wereld zal er zeker een stukje beter door worden.
Meer over The Hidden Cameras
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
