'For The Season' is het tweede album van The Gris Gris, een Texaans kwartet rond zanger/gitarist Greg Ashley. De heren hebben zich duidelijk laten beïnvloeden door de psychedelische rock uit de jaren '60 en '70. Verwonderen doet dat niet, want op zijn solodebuut van twee jaar geleden (Medicine Fuck Dream) dweepte Ashley ook al met dergelijke acidfolk en psychedelica.
Ashley en co weten met momenten met heel catchy en goed in het oor liggende melodieën op de proppen te komen, maar een makkelijk verteerbaar hapje is 'For the Season' zeker niet. Het ruigere gitaarwerk wordt al eens bovengehaald en de songs worden vaak voorzien van muzikale weerhaken zoals ontsporende gitaarsolo's, ritmes die heftig versnellen en geflipte experimenten die links en rechts een song binnensluipen. Neem bijvoorbeeld de eerste track, 'Ecks Em Eye', die heftig aftrapt met een pokkeherrie van drukke, wilde saxofoonuithalen, distortiongitaren en roffelende drums. Uit deze puinhoop duikt snel een tribaal drumritme op, vergezeld van een simpele maar magistrale oergitaarriff en Ashley's opruiende zang. Bovenop dit aanstekelijke ritme vliegen een gitaarsolo en een frenetiek scheurende saxofoon zwaar uit de bocht. De eerste zes tracks van het album vormen trouwens een psychedelische rocksuite waarbij het wildere werk naadloos overvloeit in trage, filmische ballads met gitaarsolo's met distortion, delay- of wahwahpedalen, melodieuze zang en zweverige excursies op keyboards en orgels. De luisteraar wordt zo enkele malen vakkundig op het verkeerde been gezet. 'Down With Jesus' start met heel vrolijke uptempo seventiespop om uiteindelijk te ontaarden in een uitbarsting van gitaargeweld. 'Big Engine Nazi Kid Daydream' dreigt op een moment op een kleffe kampvuursong uit te draaien, maar ergernis verdwijnt snel als de song vervelt in heftige freakrock die drijft op een manische keyboardlijn, pompende drums en zwaar loos gaande distortiongitaren. Eenmaal neemt de zin voor experiment het helemaal over. 'The Non-stop Tape' is een bevreemdend stukje collagemuziek met flarden opera, ineenstuikende percussie en geëxperimenteer met studiotechnieken. De benevelde geesten van Syd Barret, vroege Pink Floyd en T.Rex waren doorheen het hele album. Maar ook The Rolling Stones komen om het hoekje piepen. 'Pick Up Your Raygun' zet filmisch in met een elegant instrumentaal stukje. De Ennio Morricone spaghettiwesternsfeer slaat plots om in een jachtig ritme en zang die onvermijdelijk doet denken aan 'Paint it Black' van The Stones. Dat ook The Velvet Underground als inspiratiebron mag worden vermeld, is duidelijk te horen in de afsluitende titeltrack. Het kabbelend laidbackritme, de melodie die vaagjes bluesy en folky klinkt, sologitaren die het experiment opzoeken, dissoneren en achteraf weer melodisch inpikken zijn typische VU-ingrediënten.
Dankzij de variatie en het vakmanschap om de songs uit te werken is 'For The Season' een album geworden dat onophoudelijk weet te boeien.
Meer over The Gris Gris
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
