"There's only one Shane MacGowan!" zong een dolblij publiek tijdens het allereerste reünieconcert van The Pogues in de Manchester Academy zes jaar geleden. Met het geleuter van The Levellers en het vaak zinloos harde geweld van The Dropkick Murphys - de twee meest gehypete klonen - in gedachten was dat een volledig terechte opmerking. Nochtans was er een handvol bands in het genre, zoals de (intussen ook herrezen) Cropdusters, die hun voorbeelden konden naderen, maar niet werden voortgestuwd door een dikke promomachine en daarom elke vorm van publiciteit en airplay aan hun neus konden hangen.
Aan dat te dunne kransje mogen ook de Greenland Whalefishers worden geregen. Deze Noorse band ontstond in 1993 en deelt niet alleen de muzikale, nooit schreeuwerige frisheid met The Pogues, maar bovendien klinkt zanger Arvid Grov soms gevaarlijk sterk als Shane MacGowan zelf. Kritische lezers en luisteraars zullen zoiets in eerste instantie een afknapper vinden, maar wie de moeite neemt om meermaals te luisteren, zal moeten toegeven dat 'Loboville' almaar mooier en aangrijpender gaat klinken. Hierin speelt ook Agnes Skollevoll een centrale rol: haar tin whistlespel moet nauwelijks onderdoen voor dat van Pogue Spider Stacy en ze beheerst ook de mondharmonica. In het eerder idyllische eerste deel van het verrassende 'Johnny Lee Roth' levert ze een prima zangpartij af die perfect zou passen bij de vroege Steeleye Span. Halverwege slaat de song echter om in een aanstekelijke punksong waarin Arvid meer dan een beetje op zijn rolmodel lijkt. Ook als balladeer staat hij zijn mannetje, getuige 'The Thirsty Cave' en het intrieste 'Janes Tragedy'. Het donkere 'Jim Jam' lijkt door de drums, zanglijn én mondharmonica wel wat op 'USA' van The Pogues (uit hun onderschatte 'Peace and Love') maar de walvisvangers brengen met de mandoline meer drive in hun song. Ook 'The Mutineer' is een song die in de Pogues-catalogus niet had misstaan.
Het zou onrechtvaardig zijn om Greenland Whalefishers als Meelopers Nummer Zoveel te beschouwen in de folkpunkschool. Net als The Pogues hebben ze een charismatische zanger die ondersteund wordt door een zelden gehoord straffe begeleidingsband. Dat zij niet het origineel zijn is werkelijk het enige dat hen kan worden aangewreven.
Meer over The Greenland Whalefishers
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
