De geschiedenis van deze bende Australiërs gaat al enige tijd terug. In 1978 beginnen Robert Forster en rechterhand Grant McLennan te knutselen met fijne poprockideetjes. Een kleine dertig jaar later doen ze dat nog steeds! Zacht zalvende melodieën, vrolijke ballades en onbezorgd gitaarwerk maken dat The Go Betweens op 'Oceans Apart' nog steeds lentefris klinken. Hoewel de sticker met opschrift "!!! een meesterwerk !!!" misschien lichtelijk overdreven is, mag de songtitel 'No Reason to Cry' toch zeker als centrale boodschap beschouwd worden op dit erg leuke plaatje.
De tien liedjes op dit schijfje zijn telkens mooi opgebouwd uit een solide basis met een fijne gitaarrif en een leuke melodielijn en dat maakt dat 'Oceans Apart' er in gaat als zoete koek. Met een licht folkachtige toets en een mooie combinatie tussen akoestische en elektrische instrumenten wordt een erg uitgebalanceerd geheel opgebouwd. De fijn groezelige, maar wel erg aanstekelijke stem van Forster doet de rest. Met het heerlijk rechttoe rechtaan rockende 'Here Comes a City' valt de band meteen de huiskamer binnen. De geniale eenvoud van dit nummer maakt het zo aanstekelijk, dat de tweede luisterbeurt al neigt tot luid meezingen. Vanaf dan wordt mooi afgewisseld tussen halfakoestische ballades met een lichte americana-inslag en meer voluit gespeelde gitaarrock. Zachte toetsen op orgel of piano en een leuke samenzang brengen verder een pracht van een sfeer teweeg. Buitenbeentje 'Darlinghurst Nights' slipt even uit die gladde sporen. Een door mekaar solerend, wervelend spel van koperblazers geeft mooi de bezongen drukte van de immer door mekaar razende verkeerschaos weer. Verder is het echter één en al softe pop dat de klok slaagt op dit cd'tje. Toegegeven, The Go Betweens zijn niet altijd even sterk in hun vlot werk. Het hippende 'Born to a Family' is net iets te rechtlijnig en overdreven goedgemutst en het lichtvoetige klankspel tussen slide en melodiegitaar is net te hoog gegrepen voor Forster, die zijn stem in nogal valse bochten moet kronkelen om het liedje ten volle op te vullen. Verder is een "papapapapa" achtergrondzang natuurlijk zelden te verwelkomen. Laat zulke futiliteiten echter niet de leuke totaalsfeer van 'Oceans Apart' bezoedelen. Deze Australiërs hebben met hun lange leertijd gewoon prima begrepen hoe ze eenvoudige en toch erg bevredigende muziek moeten maken.
Tien liedjes, een dik halfuur ontspannen luisterplezier, een bonusschijfje met vijf livetracks om te bewijzen dat The Go Betweens ook op podium hun mannetje weten te staan en een heerlijk wegdromende titel: het heeft wel erg veel kenmerken van een goede marketingstrategie. Toch heeft 'Oceans Apart' ook een pracht van een muzikale inhoud. De erg herkenbare melodieën en de eenvoud van de liedjes op deze cd maken hem tegelijkertijd een vlot en aangenaam te beleven muzikale trip die garant staat voor een prima humeur.
Meer over The Go Betweens
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
