Eclectisch is een woord dat op de vaak erg bizarre dj-sets van The Gaslamp Killer wel toepasselijk is. 60’s psychedelica versus breakcore, The Beatles ontmoeten Deadmau5: een verhaal dat elke keer opnieuw toch weer klopt. Geen wonder dus dat ook het debuut van de Amerikaan, ‘Breakthrough’, een plaat is vol beweging en vernieuwing!
Welkom in de wondere wereld van The Gaslamp Killer, een wereld vol luisteravontuur waarin dansen geen optie is, maar wel een soort van duistere psychedelica heerst. Ogenschijnlijk eenvoudig, maar toch inventief en bizar, reist ‘Breakthrough’ doorheen een wereld van triphop, hiphop, samplemagie en volksmuziek: een verrassende en bonte cocktail.
Flikkerende Casiogeluidjes vermengd met murmelende stemmen wippen over in een glorieuze sektezang met sixties bluesgitaartje, dat uitmondt in een stemmig strijkerstukje met vervormde radiozang. Zo zapt The Killer de hele plaat door. De stemming blijft, zelfs op een meer expliciet ‘Holy Mt Washington’ met een vrolijk fluitende Computer Jay als gast, maar ook aangedreven door mokerende drums.
Een nummer krijgt echter nooit de structuur van een echte song. Muzikale ideeën worden aangeboord en ruw uitgewerkt, maar een echte houvast biedt de producer niet. De echte ‘aha’-momenten, zoals de virtuoos hoppende livedrums en het heerlijke hippieorgeltje in ‘Dead Vets’, zijn dan ook eerder zeldzaam.
Toch hangt er iets onwezenlijks over dit album, dat stelselmatig in intensiteit en abstractie toeneemt. Misschien niet echt verwonderlijk, wanneer krachten van The Gaslamp Killer met die van Gonjasufi, Daedelus en Dimlite vermengd worden. De geest van een muzikaal dagboek, het opwekken van een grote verbeeldingskracht en een ongrijpbare mystiek die mede wordt veroorzaakt door een onophoudelijk leger van subtiele geluidjes en te ontdekken details, vormen een unieke belevenis. Een extra smakelijk geschenkje als ‘Fuck’, een lezing waarbij de vele verschillende toepassingen en betekenissen van het titelwoord even netjes worden opgesomd, zijn de extra accenten op deze aparte feestdis.
Zonder enige twijfel zal dit album vele tegenstrijdige reacties oproepen die variëren van ‘geniaal’ tot ‘rommelig’. Feit is wel dat er erg veel te beleven valt en de muzikale spitsvondigheid hier heerlijk onderhuids zit, te ontdekken na vele luisteroefeningen. De plaat verdient daarom een etiket als ‘wonderbaarlijk, maar niet magistraal’.
